‘Zo onzeker als 30 jaar terug, zo stabiel ben ik nu’

Monique van der Weijden: „Ik woonde in Reeuwijk in een huis met drie verdiepingen en praktijk. Ik had helemaal geen plannen om te verhuizen. Mijn zoon wilde iets kopen in Amsterdam. ‘Je gaat toch niet mee in die gekkigheid’, zei ik. Vijf, zes, zeven ton, het was allemaal niet genoeg. Toen kwam hij aan met een boot aan de Oude Schans. Iedereen was direct enthousiast en binnen no time heeft hij deze boot gekocht.

„Een paar weken later belde mijn zoon opnieuw. ‘Mam, we beginnen een vloot’, zei hij voor de grap. De eigenaar van zijn wasserette bleek ook een boot te koop te hebben. Samen zijn we naar dit schip gaan kijken. Ik woonde al twintig jaar in een prachtig huis aan de vaart, met een sloepje erbij. Midden in de natuur in een plassengebied. De stad leek me altijd te druk, verhuizen was eigenlijk helemaal geen optie. Maar ik zette één stap op deze boot en dacht: dit is mijn plek. De boot is rood – mijn lievelingskleur – en heet Freedom. Mijn bedrijf en missie gaan over de weg naar innerlijke vrijheid, dus alles kwam bij elkaar.

„Veel mensen zeggen: zo’n boot is niets voor jou, want je moet een goede klusser zijn. Elke zes jaar moet die boot naar de werf. En heel spannend: je koopt zo’n boot, maar dan heb je nog geen ligplaatsvergunning. Maar ik zie het verder wel.

„Als ik op een boot ben, voel ik me thuis. Het is het cosy gevoel van de baarmoeder, de ruimte is altijd in beweging. Er zijn mensen die vragen of ik moet wennen. Maar ik ben gewoon thuis. Ik zet een stap buiten de boot en sta op de markt.

„Ik vond het natuurlijk ook wel spannend: nu moet ik helemaal opnieuw aarden. Maar ik leer allemaal leuke mensen kennen. Ik heb me opgegeven voor een vijfdaags theaterritueel voor vrouwelijke ondernemers. Elke avond ga ik struinen. Ineens sta ik in de Negen Straatjes of op de Dam. Er gaat voor mij een wereld open aan theater, kunst en musea, dat is heerlijk. Ik ben heel erg gefocust geweest op mijn kinderen grootbrengen en werk. Daar heb ik enorm van genoten. Nu ervaar ik meer ruimte om ook volop van de geneugten van de stad te genieten.”

Ondernemersfamilie

Monique: „Ik ben de op een na jongste uit een gezin van twaalf. Thuis werd gewerkt, echt een ondernemersfamilie. Op de bank zitten en een boek lezen was er niet bij. We moesten het erf aanharken, de auto wassen en de paardenstallen uitmesten.

„Mijn vader nam het boerenbedrijf van mijn opa over en is later in de boerderijenhandel gegaan. Ook ik werkte in de makelaardij, als filiaalhoudster in Alphen aan de Rijn. Mijn eerste kind kreeg ik jong, op mijn twintigste. Na de tweede bleef ik thuis voor de kinderen en verzorgde ik acht paarden en reed ik dressuur. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat was ik in de weer. Mijn huis was ook een soort café. Op zondag reed ik dressuurwedstrijden, dan gingen de vier kinderen gezellig allemaal mee. Als ik terugkijk, weet ik niet hoe ik het allemaal heb gedaan, maar uiteindelijk was het veel te veel. Ik werd op zeker moment depressief en kwam bij een arts in België terecht die familie-opstellingen [alternatieve psychotherapie] deed. Dat was een openbaring voor mij. Mijn oudste broer Martien overleed na een auto-ongeluk toen hij 23 en ik 11 jaar was. Hij was mijn maatje, zorgde voor mij. Mijn moeder keerde naar zijn overlijden naar binnen. Er was in zo’n groot gezin geen tijd om te rouwen. Ik kwam er in de familie-opstelling achter dat ik verdriet voor mijn moeder droeg. Het opstellingenwerk bracht mij enorm veel verlichting. Daarna ben ik in therapie gegaan. Ik ging NLP [neuro-linguïstisch programmeren] doen, reiki, familie-opstellingen. Na mijn scheiding ben ik een vijfjarige opleiding psychosynthese gaan doen in Utrecht. Ik heb keihard gewerkt.

„In 2005 ben ik begonnen met mijn coachingspraktijk GoMotions. Ik begeleid mensen met existentiële vraagstukken. Wie ben ik? Wat is de betekenis van mijn leven? Mijn cliënten komen één keer, soms drie of vijf keer, maar meestal niet vaker.

„Twee dagen per week werk ik buiten de deur bij bedrijven waar ik familie- en organisatie-opstellingen faciliteer. Ook zie ik nog cliënten in Reeuwijk. Dan sta ik om half zeven op en ga ik naar Osdorp waar mijn auto staat. Het is nog niet zo gemakkelijk om een parkeervergunning te krijgen in het centrum.

Stabiel

„In Amsterdam begeleid ik de mensen thuis op mijn boot. Ik start de dag met mails. Voordat ik met cliënten begin, ga ik tien minuten zitten en zorg ik dat ik in mijn eigen lijf ben geland. Meestal begeleid ik drie mensen op een dag en rond zes uur ben ik klaar. Dan doe ik nog wat administratie en ga ik naar buiten, mijn boodschappen doen. Hier om de hoek zit een Albert Heijn, maar wat ik het allerlekkerste vind, is zaterdag naar de markt gaan. Ik kook iedere dag, gezond, ik vind het belangrijk dat ik voldoende fruit en groente binnenkrijg. Ik heb net een afspraak gemaakt met de sportschool in het Marnixbad om te gaan sporten.

„Vanavond ga ik lekker eten in een restaurant met een lieve vriendin. Ik kan ook nog weleens een journaal terugkijken via de laptop of een heerlijke Netflix-serie volgen. Of ik lees de krant.

„Rond een uur of tien ga ik naar bed. Ik wil gewoon lekker fit zijn ’s ochtends.

„Zo onzeker als ik dertig jaar geleden was, zo stabiel ben ik nu. Ik ben ongelofelijk dankbaar dat ik gezonde kinderen en kleinkinderen heb. Ik woon hier op een waanzinnige locatie. Als ik iets mocht veranderen, denk ik dat ik toch nog een leuke man wil. Om samen leuke dingen te doen.”

In Spitsuur vertellen stellen en singles hoe zij werk en privé combineren. Meedoen? Mail naar [email protected]