Prachtige hoogtepunten en moeizame momenten bij klarinettist Annelien Van Wauwe

Zo moet je speuren in de concertagenda’s, zo kun je haar plots drie keer in één week horen: de Belgische soloklarinettist Annelien Van Wauwe speelde zaterdag in Amsterdam met het Antwerp Symphony Orchestra en dinsdag met haar eigen kamermuziekensemble Carousel in Nijmegen. Deze vrijdag en zondag kun je haar horen bij het Residentieorkest in Den Haag.

Van Wauwe heeft tot nu toe een wisselvallige week, met prachtige hoogtepunten, maar ook moeizame momenten. Wat vooral opvalt: ze heeft aan het begin van elk stuk of deel even landingstijd nodig.

Zaterdag bij het Antwerps Symfonieorkest speelde ze als eerste Carl Maria von Webers Concertino in Es. Van Wauwe wil doordringen, dat maakte ze met een forse klank snel duidelijk. Maar pas in een rustiger deel, vanaf een loopje omlaag met een mooie trillende luchtstroom op de laagste noot, kwam ze aan klankvorming toe. In de Rigoletto fantasie van Luigi Bassi varieerde Van Wauwe meer met articulatie en vond ze een prachtmoment door uit een verre, warme diepte ineens uit de strijkers op te stijgen. De rest van de avond was een Nieuwjaarsconcert pur sang: driekwartsmaat, bekkens, triangel, klokkenspel, een Radetzkymars met uitzinnig meeklappend publiek. In het publiek speelde een jongen of man (hij zat net te ver weg om dat goed te zien) het hele concert lang vol hartverwarmende overgave op zijn luchtviool.

Vier magnifieke strijkers

Het concert in Nijmegen was indrukwekkender, al kwam dat zeker ook door de vier magnifieke strijkers uit Van Wauwes ensemble Carousel. De Rêverie Orientale van Alexander Glazoenov, voor klarinet en strijkkwartet, bood Van Wauwe weer net iets te weinig landingstijd. Ze bleef met kracht de eerste stem, er miste wat inbedding. Dat werd beter in Brahms Klarinetkwintet, dat opnieuw wat vierkant begon, maar vanaf een mooi samenspel met eerste violist Alexandra Soumm prachtige momenten had. Volgens dat patroon verliepen ook het tweede en vierde deel: blokkerig ingevlogen, maar steeds een beetje vervoerender. Met name het einde van het tweede deel kwam als prachtig, gemeend lieflijk uit de lucht vallen. Stukjes waar Van Wauwe met de typische warme kleuren van de klarinet de strijkersklank aanvulde, werden het mooist.

Toch werd het ongelofelijk hoogtepunt de uitvoering van het stuk ertussen: Ernö Dohnányi’s Derde strijkkwartet. Tweede violist Nicolas Dupont bereikte in zijn bestaan als schaduw van Soumm totaal betoverende autonomie. In het eerste deel, ‘Allegro agitato’ klonken de vier musici niet zozeer geagiteerd, als wel als vier brengers van slecht nieuws, die erom twistten daar de rauwste en overtuigendste woorden voor te vinden. Het stuk zit vol unisono’s die kracht en spanning vereisen; de strijkers van Carousel, vlekkeloos op elkaar ingespeeld (al bestaat het ensemble pas sinds 2019), verloren dat geen moment. Ze speelden schril, maar ze stonden de hele dertig minuten áán.

Van Wauwe, liefhebber van yoga en „de positieve invloed daarvan op haar klarinetspel”, liet de vorige maand overleden Belgische componist Wim Henderickx een klarinetconcert componeren gebaseerd op ademhaling en meditatie: Sutra. Van Wauwe speelt de Nederlandse première vrijdag en zondag met het Residentieorkestonder leiding van chef Anja Bihlmaier. Op zondag krijgen de vroege bezoekers er zelfs een gratis yogasessie in de hal van Amare bij.

Lees ook: Van yoga tot elektronica, bij componist Wim Henderickx kwam alles samen

Bekijk een overzicht van onze recensies over klassiek