Stemmen met de kracht om de oceaan over te steken

De Puertoricaanse zangeres Ileana Cabra Joglar, beter bekend als iLe (33), maakte naam in de maatschappijkritische rapgroep Calle 13, met haar twee broers. Ze namen het muzikaal op tegen de FBI en ander leed, en namen op met de Panamese salsa-grootheid Rubén Blades. Toen ze, nog voor haar solocarrière serieus vorm had, het volkslied van Puerto Rico zong bij een bokswedstrijd, werd ze geroemd door een van de beroemde bezoekers in dat stadion: Bob Dylan. Een nieuwe latin ster blonk.

Solo is iLe wat minder recht-voor-z’n-raap, zeker op haar nieuwe, derde album Nacarile waarop ze nog iets meer achterover leunt in de lome latin-ritmes dan op de (ook erg leuke) voorganger Almadura. Hoewel tweede nummer ‘Ningún Lugar’, een samenwerking met rapper Trueno, aardig hard aankomt, net als ‘Algo Bonito’ met rapper Ivy Queen. Dat het past in het album tekent de veelzijdigheid, waar je ook reggaetonritmes en subtiele elektronica hoort. Maar smaakvolle indiepop met de scherpe, licht hese stem van iLe blijft de basis op dit vrolijke album dat tekstueel genoeg noten kraakt over het patriarchaat en de politieke situatie in haar land.

De vele gasten trekken Nacarile soms een beetje uit het lood, maar niet genoeg voor al te grote minpunten. Bovendien zijn de nummers met de bijdragen van de Chileense Mon Laferte (‘Traguito’) en de Mexicaanse Natalia Lafourcade (‘En Cantos’) een paar van de beste songs die, en dat is toch knap, nog steeds heel erg klinken als songs van iLe.

Lafourcade pakt het jazzy aan

En laat Natalia Lafourcade (38) deze week ook een nieuw album uitbrengen, De Todas Las Floras. Lafourcade geniet grote bekendheid in Latijns-Amerika dankzij haar toegankelijke en toch herkenbare mengeling van bossa nova, rock en pop. Ze zat even in de band van Julieta Venegas (die daarna ook op Lafourcade’s album stond) en werkte samen met Gilberto Gil, Jorge Drexler, Lila Downs, Café Tacvba en Rodrigo Amarante – die van de muziek van de serie Narcos. Zelf werkte ze mee aan de soundtrack van Disney-film Coco, met het nummer ‘Recuérdame’ / ‘Remember Me’. Die zat dan wel niet in de film en stond alleen op het album, maar ze won er wel een Oscar mee.

Lees ook: „Wij Latijns-Amerikaanse artiesten omarmen graag onze roots, en dat raakt mensen dieper.”

Na vier solo-albums en een ode aan Agustín Lara dook Lafourcade diep in de volksmuziek met de Musas-albums en de serie Un Canto Por Mexico. De Todas Las Floras is haar eerste album met geheel nieuwe muziek in zeven jaar – geboren uit liefdesverdriet. Geen trompetten of trekharmonica’s deze keer, en ook geen rockgitaren: Lafourcade pakt het jazzy en zwoel aan. Dromerig, als het niet ook zo puur menselijk en aards was. Want Lafourcade brengt haar poëtische teksten teder en kwetsbaar, alsof ze het in één take heeft opgenomen – recht uit het hart. Instrumentaal hoor je een gitaartokkel (van Marc Ribot), pianoloopjes, lichtvoetige percussie.

Soms iets té zoet misschien, in het wat belegen ‘El Lugar Correcto’ en ‘Caminar Bonito’. Maar daartegenover staat ‘Pajarito Colibrí’, een kleine diamant van een liedje. Meeslepend in alle eenvoud, met bescheiden strijkers en een koortje. Kitsch blijft ver weg, ook in een nummer als ‘Llévame Viento’, dat met z’n verwaaide getokkel doet denken aan Gustavo Santolalla’s filmische werk en minstens zulke sterke beelden oproept. Echt muziek om live te horen horen; ze is wel eens in België geweest, maar speelde nog nooit in ons land.

Lafourcade en iLe hebben stemmen met de kracht om de oceaan over te steken en door taalbarrières heen harten te raken.

Lees ook: de recensie van Natalia Lafourcade’s Un Canto Por Mexico