Saxofonist Camilla George houdt lijn zodat haar band los kan gaan

De Nederlandse jazzpodia zijn de afgelopen jaren bestormd door jonge Londense jazzmuzikanten, maar saxofonist Camilla George was hier nog niet zo vaak. En dat is een gemis geweest, bleek donderdagavond in het Bimhuis in Amsterdam. Niet alleen vanwege haar fluïde spel en uitstekende repertoire, maar ook omdat ze Sarah Tandy op de toetsen meenam. Die leek George soms bijna te overvleugelen.

De eerste stukken die George speelt komen vooral van haar vorige album waarop West-Afrikaanse volksverhalen en slavernij de thema’s zijn. Die verraden aanvankelijk nog weinig van de potpourri van invloeden waar de Londense scene om bekendstaat. Het is veelal sterke jazz in klassieke bezetting: drums, contrabas, toetsen en saxofoon. Daarbij heeft George de neiging om in steeds dezelfde volgorde solo’s uit te delen. Dat kan voorspelbaar worden, maar niet met Tandy achter de vleugel en elektrische piano. Die kan verdwijnen in volle akkoorden, terwijl verrassende noten haar weer boven het klavier uit doen stijgen.

De nieuwe nummers waar de van oorsprong Nigeriaanse George halverwege aan toe komt, tappen uit een ander vaatje. Op haar nieuwe album, dat volgende week uitkomt, verwijzen veel stukken naar West-Afrikaanse spirits en is de beat verschoven naar hiphop en clubsounds waar haar generatiegenoten mee scoren. Anders dan haar bandleden is ze zelf niet zo van de grote gebaren en venijnige solo’s. Ze opende haar set al met een ode aan zeemeermingodin Mami Wata en eindigt daar ook mee, want George houdt graag lijn in alles wat ze doet. Maar tussen die twee ijkpunten mogen haar bandleden beurtelings los.

Bassist Daniel Casimir legt voor de nieuwe nummers zijn contrabas aan de kant en pakt de basgitaar voor funkloopjes. Samen met drummer Rod Youngs, die een voorliefde heeft voor rollende roffels op de snaredrum, neigt het vaak naar de sound van Caribische brassbands. Aan Tandy de eer om vrijelijk de thema’s te exploreren. George zelf excelleert op het geweldige stuk ‘Creation’, dat steunt op een hiphopbeat. De rap die op de albumversie klinkt, blijkt in de live uitvoering helemaal niet nodig.