N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data97853127-393f58.jpg)
Wie niet al te aandachtig luistert, zal het in eerste instantie niet eens merken, maar daar klinken toch echt een paar Nederlandse woorden. Vlaams-Nederlands, zo gemaskeerd dat het nauwelijks opvalt tussen het Spaans, Italiaans en Arabisch. Bij beter luisteren betreft het hele mengelmoescoupletten. Pero compay la vida es bella/ Mijn kompaan/ Laat u niet vangen door/ wat er toch niet toe doet.
De groep Rumbaristas vertegenwoordigt alles wat mestizo is, de Europese mengmuziek die vooral populair werd door Manu Chao. Denk wereldbeats, balkan-hoempa, punk-aanpak, latin-trompetten, flamenco en rumba. De albumtitel Malabares betekent ‘jongleurs’. De circustroep die verschillende muziekstijlen in de lucht houdt, is gevormd rond de Catalaanse rumbero Willy Fuego, die onder meer speelt met de toonaangevende mestizogroep Amparanoia. Naast hem staan de Frans-Siciliaanse trompettist Thomas Morzewski en de Belgische ritmesectie bestaande uit bassist Tomas De Smet en drummer Roel Poriau. De negen nummers zijn geproduceerd door Calexico-muzikant Sergio Mendoza.
De eerste songs klinken prettig vertrouwd, maar al snel valt het gebrek aan een uitgesproken stem op. De mannen zingen allen in hetzelfde timbre. Hoe fijn is het als de raspende stem van Amparo Sánchez (van Amparanoia) klinkt op ‘La Vida Bella’. Vanaf dat moment komt de plaat tot leven.
Het hoogtepunt wordt bereikt opnieuw met een bijdrage van een gastzangeres: Aziza Brahim. ‘No me digas’ begint met Noord-Afrikaanse handdrums, opgestuwd door latin-blazers. Als Brahim haar krullende en zalvende Arabische zang inzet, wordt ze om de zin feestelijk onderbroken door een Vlaams „Wat komt gij mij vertellen?!”.
