N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data97853081-9915ce.jpg)
Karin Dreijer maakt het bizarre begrijpelijk en brengt het onbekende dichtbij. Via presentatie en muziek van de band Fever Ray, vertolkt Dreijer de wisselende gemoedstoestanden. De Zweedse performer „noemt zichzelf niet non-binair”, stond onlangs in een interview, maar wil zich niet beperken tot één genderrol – vandaar de voornaamwoorden hen/hun.
Dreijer groeide uit tot een ‘baby’ met clowneske make-up, ten tijde van het vorige album Plunk. Inmiddels heeft hen een kaal hoofd met een krans lang piekhaar, als een stokoude heremiet. Vermommingen en muziek dienen niet als masker maar als uitbreiding van mogelijkheden.
Op het nieuwe, derde album Radical Romantics speelt Dreijers stem verschillende rollen. Soms plechtig en gepijnigd maar vaker als een kwelgeest: jennend, bijtend, pesterig, uitdagend. Vooral in ‘Even It Out’, een wraakfantasie over een schoolruzie, is de zang toepasselijk angstaanjagend: We know where you live/ then we cut, cut, cut, cut. In ‘New Utensils’ klinkt zowel zang als muziek gemeen. En dan ineens vouwt de zangpartij zich open tot een kelk vol liefdevolle klanken, in het opwindend ‘tropische’ ‘Kandy’.
In veel nummers gromt een synthesizer of zorgen diepe bassen voor een dreigende ondertoon. Daar omheen klinken junglegeluiden, zoals spetterende waterdruppels en vogelkreten. Als Trent Reznor en Atticus Ross (Nine Inch Nails) zich ermee bemoeien, horen we industrieel gebonk. De meeste tracks op Radical Romantics zijn langzamer dan op eerdere albums, maar ‘Carbon Dioxide’ kreeg een furieus dansritme, gemengd met fraai desoriënterende geluidseffecten, waarbij Dreijers stem declameert en behekst. De muziek van Fever Ray draait niet om ‘mooi’ maar om inclusief: alle klanken mogen.
