Remy van Kesteren maakt gelaagde ambient plaat met harp en elektronica

De stukken zijn bijna allemaal popnummers, de klankwereld doet ook ‘poppy’ aan, en toch kun je niet zeggen dat de eigenzinnige harpist Remy van Kesteren popmuziek bedrijft op zijn nieuwe album, Muses. Hij tekent zelf voor de synths en de elektronische aureolen om zijn harpklank, maar het raffinement van zijn benadering schuilt in parameters die traditioneel eerder het domein van klassieke musici zijn: uitgekiende frasering, een vrije omgang met het metrum.

Het leuke van het album is natuurlijk dat zulke genrehokjes uiteindelijk irrelevant zijn. Je kunt er op twee manieren naar luisteren: van een afstandje, terwijl je iets anders doet, omdat je je in de luren hebt laten leggen door de gebeurtenis-arme oppervlakte. Dan lijkt Muses een weinig uitzonderlijk geval van neoklassiek. Óf met een vergrootglas: dan blijkt het album een gelaagd, afwisselend en bij vlagen indrukwekkend klankbouwwerk.

‘Perth’ biedt een goed voorbeeld van hoe Van Kesteren met een minimale melodie (van Bon Iver), spacy elektronica en subtiele timbreverschuivingen een heel landschap ontsluit – prachtig is het moment dat zijn harpsnaren ineens een ijzeren weerklank krijgen. Het ruigst wordt het in ‘Isolated system’ van Muse, dat eindigt met een brute stampbeat. Het ietwat zijig-bombastische ‘Crown’ van Kendrick Lamar behoort tot de mindere nummers. Daartegenover staan parels als geslaagde (en nauwelijks herkenbare) remakes van Aphex Twin (‘Avril 14th’ en ‘Alberto Balsalm’) of Radiohead (‘Daydreaming’). Sferische stukjes van componisten Satie en Sibelius vallen allerminst uit de toon. Het lijkt erop dat Van Kesteren een intelligent, fijnbesnaard maar hier en daar ook gruizig ambient album heeft willen maken, en dat is hem gelukt.

https://www.youtube.com/watch?v=OFtFvZ6r1aE