N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data97853166-d8a03d.jpg)
Het is bijna onmogelijk om niet te vallen voor de brute charme van Sleaford Mods. De eerste indruk is verpletterend: een zanger draait rondjes om de microfoon en declameert confronterende lappen tekst, eerder een litanie van vloeken en verwensingen dan reguliere songteksten. De muzikant-producer staat stokstijf achter zijn laptop, één hand in zijn broekzak en (tot voor kort) een biertje in de andere. Sleaford Mods voor het eerst live zien, is een openbaring: rebels, anders en heel erg Brits.
Bij album nummer twaalf is het nieuwe er een beetje af en zijn de beats hooguit wat minder simplistisch geworden, al klinken Andrew Fears’ keyboardpartijen nog vaak alsof ze uit het goedkoopste model Casio komen. Schreeuwzanger Jason Williamson tackelt rechtse krachten in Engeland, misplaatste vaderlandsliefde en valse modetrends. Veertien nieuwe Sleaford-tracks kunnen de indruk niet wegnemen dat deze protestmuziek het meest veelzeggend was in de aanloop naar de Brexit, toen op het album English Tapas (2017) het Engelse eilandgevoel en de Londense superioriteit onderuit werden gehaald.
UK Grim biedt wat de titel belooft: grimmige muziek uit een verscheurd Engeland waar geweld op straat hoogtij viert en de vervloekte Tories alles kapotmaken. Florence Shaw van Dry Cleaning leent haar stoïcijnse zang aan ‘Force 10 from Navarone’. Gastbijdragen van Perry Farrell en Dave Navarro (Jane’s Addiction) doen weinig om Sleaford Mods naar een internationaler vaarwater te trekken. Ze zijn niet beter of slechter dan anders, maar de naar binnen gerichte status van een dierbaar Brits relikwie ligt op de loer.
