N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data97853109-014cc6.jpg)
Soms helpt het om een plek te verlaten en dan terug te kijken, zoals Dubliner James Joyce, die in vrijwillige ballingschap zijn grote Dublin-boek Ulysses schreef. Zo’n gevoel krijg je bij Renascer, het tweede album van het Maat Saxophone Quartet. De vier jonge Portugezen kwamen naar Amsterdam om bij Arno Bornkamp te studeren en vonden elkaar in 2018. De release van hun mooie eerste album, Ciudades, viel samen met het begin van de coronacrisis; vorig jaar wonnen ze de Dutch Classical Talent Award.
Renascer is een onomwonden ode aan de fado, de nationale muziek van Portugal. De fado van Coimbra, welteverstaan, in het bijzonder de legendarische Portugese gitaarvirtuoos Carlos Paredes, van wie sopraansaxofonist Daniel Ferreira drie stukken arrangeerde. Maat werkt nauw samen met de Portugese gitarist António Carlos Costa, die ook postdoc-onderzoeker in de natuurkunde is. Costa droeg eveneens drie stukken bij, duidelijk geënt op Paredes. Ook de andere componisten, zoals Arnold Marinissen (die ooit in Porto woonde), lieten zich door Paredes inspireren.
Dat is mooi bedacht allemaal en de uitvoering is van hoog niveau. De afzonderlijke stukken zijn sterk, al wreekt zich op den duur het overwegend lage tempo: de weemoed en saudade zouden iets meer weerwoord en contrast hebben kunnen gebruiken. Dat is er wel in de stukken van Hugo Correia (‘Swingando saudade’) en vooral Nuno Lobo, die met zijn stekelige ‘Pantomima’ de verrassendste Paredes-hommage brengt. Hier hoor je dat Maat niet alleen beeldschoon kan spelen, maar ook geweldig kwaken, kwinkeleren en ronken.
