N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data89275119-05b532.jpg)
Geen groter cultstuk in de moderne muziek dan de Canto Ostinato van Simeon ten Holt. Toen organist Toon Hagen met zijn bewerking langs de kerken reisde, kwamen er niet, zoals gewoonlijk bij orgelconcerten, tientallen bezoekers, maar honderden. De verraste kaartverkopers vroegen de mensen of ze wel wisten dat ze naar een orgelconcert gingen.
Er verschijnen voortdurend andere versies van het pianowerk. De nieuwste schreef organist Aart Bergwerff voor hemzelf en de vijf zangeressen van Wishful Singing. Met zijn eindeloze herhalingen is het vooral muziek om te ondergaan, een stroom waarop je meedrijft – ernaar luisteren of de noten in je opnemen, lijkt van minder belang.
Waar het Bredase Hillen-orgel van Bergwerff het stuk stevig op de grond houdt, geven de woordeloze stemmen van Wishful Singing het een losgezongen kracht die richting hemel reikt. En hoewel Canto een meesterwerk van minimalisme blijft, telt deze versie toch flink wat dynamische contrasten.
