Neokoloniale nietsnut in Acapulco

Recensie


Film

Psychologische thriller In ‘Sundown’ borduurt de Mexicaanse regisseur Michel Franco voort op het archetype van de man die zwijgt.

Neil Bennett (Tim Roth) in ‘Sundown’: apatische nietsnut, of is er meer aan de hand?
Neil Bennett (Tim Roth) in ‘Sundown’: apatische nietsnut, of is er meer aan de hand?

Onverschilligheid is een luxe. Er zijn niet zoveel mensen die het zich kunnen permitteren om rijk en apathisch te zijn. Toch worden er relatief veel films over dit soort personages gemaakt. Soms zijn die satirisch, of iets wat daarvoor moet doorgaan, zoals Triangle of Sadness van Ruben Östlund, of het net in Venetië gepresenteerde Bardo, van Alejandro González Iñárritu. Soms lijkt in de kritiek ook bewondering verscholen: de westerse film- en literatuurgeschiedenis zit vol met ontzag voor de ‘overbodige held’ à la Oblomov. Vorig jaar bracht Venetië al het vergelijkbare Sundown, van de Mexicaanse regisseur Michel Franco, die in zijn films vaak kijkt naar privilege en disfunctionele familieverhoudingen.

In Sundown kijkt hij naar Mexico vanuit het perspectief van een welgestelde Brit. Niets lijkt hem te raken. Als er voor zijn ogen iemand wordt vermoord reageert hij amper. Deze door Tim Roth gespeelde Neil Bennett blijft met een slap excuus in Mexico achter nadat zijn zus en haar twee tienerkinderen onverhoopt hun vakantie hebben moeten afbreken vanwege een sterfgeval in de familie. „What the fuck is wrong with you?!”, bijt zij hem toe als ze hem twee weken later aantreft op een strand in Acapulco, een fles bier in zijn hand en aan zijn zij een dertig jaar jongere vriendin met wie hij lusteloze seks bedrijft. De moderne versie van de neokoloniale nietsnut, de degéneré met een permanente midlifecrisis.

Wat er precies met hem aan de hand is blijft lang de grote vraag van de film. Die raadselachtigheid is de kwaliteit van Sundown, mede door de vele verblindende abstracte beelden van cameraman Yves Cape. Evenals door het slimme, extreem elliptische scenario, waardoor je het gevoel hebt naar een karakterstudie van een man zonder ziel te kijken. Is hij een psychopaat of tragisch? Dat er aan het einde van de film alsnog een verklaring voor zijn gedrag wordt gegeven trekt het ventiel uit de film en houdt het versleten archetype in stand van de enigmatische man die niet verantwoordelijk kan worden gehouden voor zijn daden.

Lees verder…….