Brad Mehldau: ‘Je moet liedjes uitpluizen, vermorzelen en weer opbouwen’

„Als ik niet verder kom dan een soort cover van de song, gewoon de melodie volgend die verder tot niets interessants leidt, dan láát ik dat liedje. Ik heb veel favoriete Beatles-nummers, maar ik moet er iets extra’s in vinden voor ik ’m uitvoer. Er moet gewoon iets raars met zo’n liedje kunnen! En dat weet je pas als je ze uitpluist, vermorzelt en weer opbouwt.”

In de voetsporen van Keith Jarrett kan de Amerikaanse jazzpianist Brad Mehldau (52, Jacksonville) bogen op solo-pianoconcerten van excellent improvisatie-niveau. Hij verwerkt daarin – van klassieke suite, jazzstandard tot pop- of rocksong – alles wat hem tot veelzijdig muzikant maakt. Herkenbare melodieën zijn startpunten voor teugelloze, sierlijke of juist vervaarlijke zoektochten, op zoek naar de essentie van de compositie. Op zijn nieuwe album Your Mother Should Know deelt Mehldau liefde voor The Beatles, met nét iets meer liedjes van Paul McCartney dan van John Lennon.

„Ik was, al voor de pandemie begon, uitgenodigd door de Philharmonie in Parijs voor een themareeks met muziek van The Beatles. De uitvoering ervan viel net tussen lockdowns, ik had geluk. Een dergelijke verdieping van een oeuvre of een heel songbook zoals Ella Plays the Music of Cole Porter, trok me lang niet. Het leek me te eenvoudig en te veel begrenzend. Ik zou zelf altijd denken aan een mengeling van liedjes uit alle genres.

Ik heb veel favoriete Beatles-nummers, maar ik moet er iets extra’s in vinden voor ik ’m uitvoer

Dualisme

„Het selectieproces, het doorspitten van al die liedjes, liet zien hoe het dualisme tussen Paul McCartney en John Lennon zich aftekende; ik vond het allemaal leuker dan gedacht. Liedjes als ‘Blackbird’ of ‘Martha My Dear’ begon ik ruim twintig jaar geleden al te ontleden. Nu raakte de spirituele kant van McCartney in ‘Golden Slumbers’ me: die mooie harmonie en melodie hebben iets van kerkmuziek, iets met een ‘amen’. Het raakt mij emotioneel en doet denken aan Schubert. Een grappige song als ‘Your Mother Should Know’ toont dan weer een heel andere kant van hem.

„Wie denkt aan The Beatles noemt meezingbare liedjes, zoals ‘Yesterday’. Ik hoorde ze als kind al op de radio. Later kocht ik de ‘moeilijkere’ albums als Sgt. Pepper en Revolver. The Beatles gaan van zacht meevoerend naar vreemd of best quirky. Lennons liedjes kunnen ironisch zijn, scherp en niet noodzakelijk mooi. Neem ‘I Am the Walrus’, wat een raar nummer, die vreemde harmonie! Die tekst, waar gaat die over? En dan al die vreemde transities, van de ene naar de volgende.

„Als je zo nauwkeurig luistert, en begrijp me, ik wil het echt goed doen met achting voor de oorspronkelijke versie, kom je zo veel details tegen en verrassingen in de orkestratie, die vele vreemde instrumenten. Door steeds dieper te duiken zag ik hoe composities zijn opgebouwd en delen onderling bewegen kunnen.

„Fans weten overigens álles tot in detail. En dat willen ze precies terughoren. Popliedjes hangen immers specifiek aan stemmen. Maar in vrij spel kun je niet iedereen pleasen. Lees ik bij een YouTube-video dat ik niet juist de woorden ‘goo goo a’joob’ speel, zoals Lennon ze zingt in ‘I Am The Walrus’. Ja joh… En tegelijk: zo kan ik ook zijn. Noten missen in een melodie: heel storend.”

Foto Elena Olivo