Comedian Neal Brennan zet in zijn Netflix-special ‘Blocks’ subtiel zijn masker af

„Gaat het leven bij jullie wel lekker?”, vraagt Neal Brennan (49) in zijn Netflix-special Blocks aan zijn publiek. De vraag verraadt het al: bij hem niet. „Meestal voel ik me alsof ik iets verknald heb en in de problemen zit.”

Het is het startschot van een show waarin Brennan vertelt hoe hij worstelt met van alles: relaties, verwachtingen, de Republikeinen, de liberalen. Brennan is scherp en zet je in Blocks regelmatig op het verkeerde been. Als het gaat over het vuurwapengebruik in Amerika bijvoorbeeld: „Er vallen – min de zelfmoorden – jaarlijks dertienduizend doden door vuurwapengeweld in Amerika. Maar door griep sterven er jaarlijks vijftigduizend mensen en daar zijn we toch ook niet bang voor?” Even denk je te luisteren naar een redenering van Brennan, maar vlak erna: „Zie je hoe ik dit soort destructieve en eikelachtige standpunten zo maar kan verzinnen?” Het is een effectieve en grappige manier om wat sommigen een geldige argumentatiestructuur zullen vinden, in één zin af te breken.

Brennan beschikt ook over sterke oneliners, zoals wanneer hij het heeft over de voor- en nadelen van daten met een model: „Dat is net als het hebben van een strandbuggy. Op het strand is het geweldig, maar verder denk je overal: ik had jou niet hierheen moeten meenemen.” In eerste instantie lijkt Blocks zo klassieke stand-upcomedy te zijn. Toch is Brennan bepaald geen Eddie Murphy, Jim Jefferies, Ricky Gervais of Dave Chappelle (met wie hij in 2003 samen de ‘Chappelle’s Show’ bedacht).

Masker afzetten

Stand-uppers uit de Angelsaksische comedywereld zijn vaak machomannen, of ze spelen dat ze dat zijn. Brennan heeft een andere uitstraling om zich heen hangen, zo weet hij zelf ook: „Elke comedian zegt tegen me: je lijkt me meer een schrijver.”

Iedereen op een podium speelt een rol, ondanks dat het masker dat iemand opzet erg kan lijken op zijn eigen gezicht. Intrigerend aan Blocks is dat naarmate de voorstelling vordert, Brennan het masker van de stand-upcomedian geleidelijk aftrekt. Subtiel verandert hij van toon, hij gaat kalmer praten en stort zich met minder overgave op de choreografie die veel comedians zichzelf hebben aangeleerd: geforceerd naturel en opgewonden heen en weer lopen wordt verruild voor een meer natuurlijke en statische houding.

Het is indrukwekkend om te zien hoe Brennan zichzelf langzaam blootgeeft. Nog steeds heeft hij het over zijn worsteling met het leven, maar duidelijk wordt dat zijn sores meer zijn dan opgeklopt comedymateriaal. Brennan is depressief en treedt steeds meer in detail over de achtergronden en consequenties daarvan: „Als je ouders niet van je houden, denk je je hele leven dat er iets mis met je is.” De avond wordt langzaam zwaarder, maar gelukkig prikt Brennan de spanning op de goede momenten even door: „Lekker laagdrempelige comedyshow hè mensen?” Of: „Ik sta hier nu in een klein theater te preken over racisme en ondertussen staat Kevin Hart ergens in een arena en zegt: ‘Heb ik al verteld over die keer dat een kameel in m’n pik beet?’”

De laatste paar minuten zijn hartverscheurend, pijnlijk en ontroerend tegelijk. We zien een man in nood, met een krachtige oproep voor meer begrip. Zeker ook voor jezelf. In het absolute slot richt Brennan zich dan ook tot zichzelf: „Ik wil graag geloven dat hoe ik ben (…) geen fout is. Het moet genoeg zijn. Alsjeblieft. Laat het genoeg zijn.” Als het licht dooft, blijft een radeloze Brennan achter in een stoel.

Bekijk een overzicht van onze recensies over film