N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie Muziek
Jazz De Amerikaanse jazzvocalist Michael Mayo kan melodielijnen stapelen tot een spekkoek van close harmony. Op tournee is zijn sound wat meer uitgekleed, maar zijn stem imponeert.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data99269074-689f8f.jpg)
Van diep lage basnoten tot hoog in de lucht zwevende falsetnoten: de Californische jazzvocalist Michael Mayo (28) heeft een waanzinnig breed stempalet. Terwijl hij de vingers van zijn rechterhand aan een denkbeeldig pitchpookje heeft, laat hij noten klimmen of snel vallen. Hij strooit met scats, stemt zijn vibrato af en stelt de duur van zijn noten bij om ze te laten versmelten met ritmes of er precies tegenin te gaan.
Tot zover, op zich, herkenbaar. Wie jazz zingt, maakt acrobatische buitelingen en zingt geen optreden hetzelfde. Maar de buigzame stem van Mayo valt op door de moderne insteek die hij kiest. Net als zijn Britse generatiegenoot Jacob Collier voelt de zanger niet veel voor het opdienen van enkel vergeelde jazzklassiekers. Zijn sterke solodebuut Bones (2021) zat vol jazznoten met breakbeats in neosoul, pop en r&b. Middels multitrack stapelde hij tientallen melodielijnen tot een spekkoek van close harmony.
Terwijl strepen neonlicht op de maat langs het plafond extra sfeer brachten, was Michael Mayo een laidback performer met een los stijltje: T-shirt, trainingsbroek, loshangende bretels, hoge zware schoenen. En ook zijn open houding naar zijn toehoorders valt op; optreden valt hem duidelijk heel natuurlijk. Als kind van saxofonist en producer Scott Mayo en zangeres Valerie Pinkston lag een muziekcarrière voor de hand. Jazzonderwijs kreeg hij aan de New England Conservatory of Music en het gerenommeerde Thelonious Monk Institute.
Eerste eigen tournee
Imponeerde Mayo vorig jaar als rising star op diverse festivals, dit is zijn eerste eigen tournee. Dat dat geluid live in Rotterdamse jazzclub Bird (al dikwijls het bescheiden startpodium voor wat later grote namen werden) nu meer uitgekleed was, zonder meerlagige koortjes, leek in eerste instantie jammer. En ook zijn kwartet was een trio geworden, alleen toetsenist Andrew Freedman en drummer Robin Baytas waren mee. De bassist had andere tourverplichtingen.
Maar het leverde ook focus op zijn stem op. En in zijn afwisselende setlist regelde Mayo de basnoten gewoon zelf, met altijd een hand op de synthesizer. Souljazzliedjes als ‘You and You’ en ‘About Your Love’ waren catchy, lichtvoetige entrees. Hartzeer kreeg steun in een uitgebouwd ‘Another Love’. Stemkunst etaleerde hij in het solonummer ‘Tin Man’, een a capella ode aan Bobby McFerrin, met cycli van lange tonen.
En dan, toch nog een standard: het tedere ‘When Sunny Gets Blue’, bekend van onder meer Carmen McRae. In Mayo’s frismoderne versie vloeiden de noten over.
