Een Fins mijndorp waar niets rest, behalve zuipen

De Estse filmmaker Veiko Õunpuu brak in 2007 door met Autumn Ball, waarin bewoners van een desolate woonkazerne in Tallinn met veel alcohol hun sores en verdriet verdrinken. In zijn nieuwe film The Last Ones wordt ook weer flink gedronken. Omdat er verder niet veel te doen is in het Finse mijnstadje waar de handeling zich afspeelt, rest er niets dan het op een zuipen zetten. Het werk in de mijn is zwaar en gevaarlijk. Kari, de eigenaar van de mijn, manipuleert zijn werknemers, onder wie de zwijgzame Rupi, met drank, drugs en cadeautjes, zodat ze loyaal aan hem blijven. De uitbuiter heeft op deze manier het hele stadje in zijn zak, op één uitzondering na: Rupi’s vader, een traditionele Sami-rendierhouder, wil zijn land niet verkopen aan de grillige Kari. En dan is er nog Riitta, een van de weinige vrouwen in de gemeenschap. Zij wordt dan ook door iedereen het hof gemaakt, opnieuw met veel drank: wie weet hoe inschikkelijk ze wordt in liederlijke staat.

The Last Ones moet het vooral hebben van sfeer en de tolerantie van de toeschouwer voor weer een drankovergoten scène. Het deprimerende bestaan in het treurige dorp wordt gecontrasteerd met prachtige beelden van de natuurlijke omgeving, de besneeuwde toendra’s waaruit de bittere kou voelbaar wordt.

Als de plot hortend en stotend op gang komt, wordt duidelijk dat The Last Ones zich tegen het destructieve kapitalisme keert, waar Kari het symbool van is. In een interview in de Filmkrant zegt Õunpuu er het volgende over: „Overal zie je hetzelfde gebrek aan moraliteit, die totale uitbuiting uit de naam van geld en gewin. Ons wordt een loer gedraaid.”

Net als in zijn eerdere werk toont Õunpuu zich met het sfeervolle The Last Ones opnieuw als een wat onevenwichtige maar interessante maker, al krijg je het gevoel dat zijn film een kwartier te lang duurt.