‘L’innocent’: Je eigen stiefvader schaduwen

Verbeelding en werkelijkheid zijn elegant door elkaar geweven in Louis Garrels vierde film L’innocent. Niet alleen omdat acteur en filmmaker Garrel elementen uit zijn eigen leven verwerkt in de plot, ook omdat het ‘acteren van de werkelijkheid’ een centraal element in diezelfde plot heeft.

Eerst de autobiografische verhaallijn. Garrel (1983) vormt als kind van neo-Nouvelle Vague-regisseur Philippe Garrel en actrice en filmregisseur Brigitte Sy een stukje levende filmgeschiedenis. Hij groeide op in de schaduw van camera’s, speelde in films van zijn vader en werd als acteur waarschijnlijk het meest bekend dankzij Bernardo Bertolucci’s in revolutiejaar 1968 gesitueerde, überromantische Dreamers (2003). Zijn moeder trouwde op zeker moment net als moeder Sylvie uit zijn soms nogal praterige en dan weer stille misdaadkomedie L’innocent met een veroordeelde crimineel die ze in de gevangenis acteerlessen gaf.

Dat acteren is in L’innocent niet alleen een plotmotortje, de personages spelen ook verschillende rollen ten opzichte van elkaar. Met name de door Garrel gespeelde jonge weduwnaar Abel heeft het gevoel dat zijn moeder haar nieuwe echtgenoot iets te goed heeft leren toneelspelen: is hij wel wie hij zegt te zijn, heeft hij zijn verleden echt achter zich gelaten om nu een suikerroze bloemenwinkel te openen? Dus neemt de overbezorgde zoon ook een rol aan: die van privé-detective. Die misdaadplot is soms hilarisch: Abel pakt het schaduwen van zijn stiefvader zo onhandig aan dat je in de lach schiet.

De films van Garrel jr. (zijn vader heeft een nieuwe film op het filmfestival van Berlijn) zijn ook zelfonderzoek. Zijn door hemzelf gespeelde hoofdpersoon heet nu al vier films lang Abel: variaties op een broeierig getroebleerde jonge man die worstelt met intimiteit en (familie)relaties. Hij is een magneet voor de camera – charismatisch, raadselachtig – dus je wilt er best naar kijken. Maar eigenlijk is zo’n tobbende man een reliek uit de hoogtijdagen van zijn vader.