Lady Blackbird heeft een stem waartegen eenieder weerloos is

‘Grace Jones of Jazz’ is ze al genoemd. Niet verwonderlijk. In club Bird in Rotterdam is Lady Blackbird met haar witte uitstaande haar, haar zwart geveterde catsuit vol spikes en lange veren op haar schouders en haar theatrale performance vol armgebaren beslist van een blikvangende extravagantie. Maar los daarvan trekt haar stem – van rokerige elegantie tot een rauw schurend uithalen in meer bluesy repertoire – alle aandacht. Het is een zingen waartegen eenieder weerloos is.

Lady Blackbird, het alter ego van zangeres Marley Munroe die voorheen in r&b en gospelpop naam probeerde te maken, vond met de hulp van producer Chris Seefried haar ware geluid: een persoonlijkere, versoberde stijl tussen jazz en soul op minimale instrumentatie waarop haar dramatische zang schitteren kan. Het sensationele debuutalbum Black Acid Soul van Lady Blackbird kwam uit in de pandemie – live kwam daar afgelopen jaar natuurlijk helemaal niets van. Nu kan de in Los Angeles gevestigde zangeres eindelijk haar eerste Europese shows geven en Nederland staat vooraan; er zijn er hier vier.

Op het podium is Lady Blackbird op haar stiletto’s een wonder van bezieling op een trage shuffle. Als ze de lichte onwennigheid van weer zingen voor een vol enthousiaste zaal te boven is, stookt ze het vuur langzaam op. Haar band, met daarin producer Seefried op gitaar, begeleidt haar verhalen doeltreffend: fraai ingehouden, broeierig maar genoeg dwingend, een in kleine golven uitrollende groove.

Donker stemmig is haar gemoderniseerde versie van Nina Simone’s nog immer actuele protestlied ‘Blackbird’. ‘Collage’ is haar bedwelmende powersoulsong van hartzeer. Laat dat thema van uitgedoofde liefde, liefdesverdriet en kwellende gedachten überhaupt maar over aan deze zangeres. Ze draagt het, doorvoelt het en berust zich. Zo ook haar eigen ‘Fix it’: laag, zacht en zalvend, op kalme pianoklanken.