Kerst met Lorenzo Viotti: 2000 kelen galmen ‘Hallelujah!’

„Mijn kunst is stervende.” Dirigent Lorenzo Viotti (32), chef van De Nationale Opera en het Nederlands Philharmonisch Orkest, spiegelde de klassieke muziek een sombere toekomst voor, vorige week bij Niehe op Zondag. Waarom hij zo present is op Instagram, al dan niet met ontbloot torso of semi-naakt aan een Alpenmeer? Nou, mede dáárom. Om een jong publiek nieuwsgierig te maken naar hem – en naar de klassieke muziek.

Wie door alle buzz over het ‘Viotti-effect’ een zaal vol jonge fans verwachtte, kwam een beetje bedrogen uit, al stonden er inderdaad opvallend veel fietsen tegen het Concertgebouw. Het nog steeds overwegend oudere publiek oogde niet zozeer heel jong alswel opvallend divers; meer gezinnen, meer veertigers en óók twintigers en dertigers. Dat bewees Viotti’s gelijk: hij voorziet in een behoefte, al is zijn weg niet de enige. KCO-chef in spe Klaus Mäkelä is nog zes jaar jonger dan Viotti en trekt ook volle zalen – in coltrui.

Feest met zus Viotti

Omdat de donkerste dagen van een toch al duistere tijd vragen om een injectie aan hoop, warmte en plezier, brengt Viotti met het Nederlands Philharmonisch deze week tussen de voorstellingen van Turandot bij De Nationale Opera in een eclectisch feestconcert met een programma als een kerstbonbonnière, tjokvol glitters en roomkransjes.

Lees ook: Hypermoderne ‘Turandot’ is spectaculair, maar mist warmte en suspense

Zestien aria’s en korte orkestrale stukken flitsten vrijdag voor een laaiend enthousiaste zaal in anderhalf uur strak gescript voorbij. Viotti heeft de wind eronder; zijn timing is horloge-precies, zijn theaterantenne behoeft geen krans; met Strauss’ ‘Can Can’ mocht meegeklapt worden. Nog in ontwikkeling is zijn neus voor het kookpunt van stroop. In stukken als Saint-Saëns ‘Mon coeur s’ ouvre à ta voix’ kán orkestrale verleiding als een lobbige druppel aan het baton hangen, bij Viotti – slagwerker van origine – blijven de ritmes strak.

Het drukte de feeststemming in het geheel niet. Met reden: Adriana Gonzalez en Marina Viotti (zus) waren beiden ideale mede-stemmingsmakers. Gonzalez – bezig aan een grote carrière – maakte met haar warme krachtsopraan attracties van het ‘Viljalied’ (uit Léhars Die lustige Witwe) en Marietta’s Lied (Korngolds Die tote Stadt). Marina Viotti realiseerde net niet de finesse van haar recente pracht-cd A tribute to Pauline Viardot, maar ook zij beschikt over een prachtig geluid en veel charme. In Offenbachs geliefde ‘Barcarolle’ versmolten beider stemmen ideaal.

Piaf en Björk

Extra attractie aan beide zangeressen: ze kunnen meer dan klassiek. Marina Viotti was op haar stralendst in de zinderende Piaf-inhaker ‘Padam Padam’ en kreeg de zaal groepsgewijs aan het sissen in de Björk-klassieker ‘It’s oh so quiet’. Het hoogtepunt: met z’n tweeduizenden meegalmen met Leonard Cohens ‘Hallelujah’. Kerstiger wordt het niet in ontkerkelijkte tijden, dat heeft Viotti toch maar mooi voor elkaar.