Heerlijk wegdoezelen bij warm Frans gezin in de jaren tachtig

Veel sfeer, weinig intrige. En intieme maar nooit kleffe nestwarmte: dat biedt Les passagers de la nuit. De film speelt in een betonwijk binnen de ring van Parijs, begin jaren tachtig. Socialist François Mitterrand is tot president gekozen, nieuwe tijden breken aan. Ook voor de zojuist gescheiden Elisabeth (Gainsbourg) die in haar flatje een nieuw leven moet opbouwen met haar twee tieners: de sensitieve would-be dichter Mathias (Richter) en zijn kordate, politiek geïnteresseerde oudere zus Judith (Northam). Radiopresentator Vanda (Béart) gunt de herintreder Elisabeth een baantje achter haar schakelbord bij de nachtradio, waar tussen de plaatjes door bellers hun persoonlijke besognes delen met luisteraars die wel willen slapen, maar niet kunnen – of wel kunnen slapen, maar niet willen.

Er gebeurt betrekkelijk weinig in Les passagers de la nuit. Elisabeth – die ook een dagbaantje in de bibliotheek krijgt – zoekt met wisselend succes een minnaar en neemt de piepjonge Talulah (Abita) onder haar hoede, een zwerfpunkertje met verslavingsproblemen gemodelleerd naar de gedoemde jarentachtig-actrice Pascale Ogier. Haar zoon Mathias valt voor Talulah, die hem als broer ziet. Het draait allemaal vederlicht om elkaar heen, met momenten van kleine vreugde en berustend verdriet.

Je hebt steeds het gevoel dat regisseur Mikahaël Hers de autobiografische roman van dichter Mathias verfilmt. Dat blijkt niet het geval, maar daarmee voelt deze aanstekelijke nostalgie niet minder authentiek. Les passagers de la nuit kijkt in gruizige retrostijl weemoedig terug op onbelangrijke dingen die juist heel belangrijk bleken te zijn. Een fijn gezin met warme rituelen: als moeder Elisabeth haar flan caramel op tafel zet, draaien ze in het flatje altijd Joe Dassins nummer ‘Et si tu n’existais pas’ en volgt een deinende groepsknuffel. Mag ik meedoen? Les passagers de la nuit onderga je als een heel lang Joe Dassin-nummer waarbij je neuriënd wegdoezelt.