‘Past Lives’: een schone, vermeden liefde

Liefde, in films, is vaak onvermijdelijk. Twee mensen zijn sterrenstelsels op ramkoers – rondtollend met illusies van eindeloze mogelijkheden en vrije wil, tot de geplande samenkomst in kleur, vonk en schoonheid. Het is een geruststellend idee om de bioscoop mee te verlaten. Onvermijdelijkheid betekent dat alles gaat zoals het hoort te gaan. En Hij zag dat het goed was.

In Past Lives wordt die onvermijdelijkheid ook aangestipt, met het Koreaanse begrip In-Yun: mensen die elkaar tegenkomen, ook al is het met een schouderveegje in de winkelstraat, hebben elkaar in verleden levens gekend. Ze hebben In-Yun. Mensen die trouwen, zo zegt men, hebben wel 8.000 laagjes In-Yun. Romantisch, geruststellend. Is het ook waar?, vraagt Nora’s toekomstige echtgenoot op hun eerste date. Nora: „Nee, dat is gewoon iets wat Koreanen tegen elkaar zeggen om elkaar te versieren.” Letterlijker wordt het niet: Past Lives draait om keuzes, niet om romantisch noodlot.

Nora wordt weggerukt van haar jeugdliefde Hae Sung, als haar ouders plots naar Amerika emigreren. Twaalf jaar later hervinden ze elkaar, online. Ze videobellen, steunen elkaar, giebelen tot middernacht – slaaptekort voelen ze niet door de adrenaline van een liefde die moeiteloos door een korrelige internetverbinding dringt. Maar dan verbreekt Nora het contact: ze wil haar New Yorkse leven leven. En dat doet ze: ze werkt, wordt verliefd, trouwt (deels voor een verblijfsvergunning). Hij vergeet haar nooit. Zij hem evenmin. En dan is hij plotseling, 24 jaar na hun afscheid, in New York.

https://www.youtube.com/watch?v=-nhxUqGFaAo Lees ook een interview met regisseur Celine Song over ‘Past Lives’: ‘Intense gevoelens hoeven niet triest te zijn’

Nora heeft iets moois verkozen boven iets anders moois. Dat leidt tot een complexe pijn. Niet de pijn van een foute keus, maar die van het besef dat twee schoonheden elkaar soms uitsluiten. Elke dialoog, gezichtsuitdrukking en stille acteerkeus in Past Lives benadrukt die pijn. Nora en Hae Sung, die elkaar vol gemis en ongemak omhelzen in het park. Nora’s man, die ondanks zijn jaloezie en onzekerheid haar de tijd geeft met Hae Sung. De manier waarop Nora en Hae Sung elkaar aankijken aan de bar, als het definitieve afscheid nabij is. Geen moment denk je als kijker dat Nora en Hae Sung samenkomen, en geen moment is hun bitterzoete, complexe en verspilde liefde niet voelbaar.

Nora en Hae Sung beginnen ook tegen elkaar nog eens over In-Yun: hebben zij die achtduizend lagen? Ooit in het verleden, of in de toekomst. Misschien nu niet. Het zij zo. Het is een geruststellende gedachte.