Zahra Reijs
N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Fotografie Als meisje kleedde Zahra Reijs zich volgens de heersende kledingnorm. Nu fotografeert ze eigenzinnige jongeren.
Toen zij jong was, zegt fotograaf Zahra Reijs, had ze het gevoel dat er veel níét kon. Op haar lagere school, in de chique Rotterdamse wijk Hillegersberg, droeg iedereen dezelfde merkkleding. „Lacoste, Ralph Lauren, elk seizoen de nieuwste Nike Air Max. Zag je er wat anders, wat creatiever uit, dan werd dat al snel raar gevonden. En daar werden dan gemene opmerkingen over gemaakt. Ik heb me aangepast, maar het maakte me onzeker. Het weerhield me ervan echt mezelf te zijn.”
En dat, vertelt ze aan de telefoon, is wat haar zo aantrekt in de jongeren die ze portretteerde voor haar fotoproject ‘Dear Future’, dat ze in september als boek hoopt uit te brengen. Voor Dear Future fotografeerde ze honderd jongeren die zich profileren met hun uiterlijk; met make-up, piercings, tatoeages, met bijzondere kleding of opvallend haar. „Of juist heel eenvoudig, maar wel op zo’n manier dat hun stijl een enorme vrijheid uitstraalt. Ze zien eruit zoals zíj dat willen. Alles kan. En de ene stijl vloeit over in de andere. Punk gecombineerd met lief en schattig. Zwart met pastel. En de ene dag mag het iets heel anders zijn dan de andere. Dat vind ik ook zo’n verademing. Dit is de sfeer waarin ik had willen opgroeien, met dat lef en die vrijheid.”
Zahra Reijs (30) kreeg als tiener een kleine digitale camera van haar moeder en fotografeerde daarmee haar vrienden op straat en in de metro. Na haar opleiding aan de Fotoacademie in Rotterdam deed ze voornamelijk opdrachtwerk. Ze is de ‘huisfotograaf’ van zangeres Sevdaliza en werkt regelmatig voor de Volkskrant en voor modebladen. Rotterdam is voor haar „de rode draad in mijn fotografie. Het is een stad waar culturen in elkaar over vloeien en waar niemand hetzelfde is. Die levendigheid inspireert me.”
Het idee voor Dear Future ontstond op haar wandelingen tijdens de coronalockdowns, toen ze een groepje jongeren tegenkwam dat in het Museumpark rondhing. „Ik vond ze zo bijzonder en nodigde ze uit in mijn studio om portretten te maken. En dat vonden zij dan weer bijzonder. Ze voelden zich enorm gewaardeerd en gezien, en vinden het supertof mee te werken aan een project waarin het anders-zijn wordt gevierd.”
Jongeren, zegt ze, zijn enorm gewend voortdurend selfies te maken, en om zichzelf te laten zien op sociale media. „Als ze bij mij in de studio komen probeer ik ervoor te zorgen dat ze die hyperbewuste blik op zichzelf loslaten en gewoon zíjn. Dat vinden ze soms lastig, het is ongemak. Ik nodigde tientallen jongeren tegelijk uit, het was relaxed en de sfeer was echt fijn tijdens de fotoshoot, dat hielp.”
Reijs fotografeert de jongeren met een analoge camera. „Voorheen werkte ik digitaal. Ik keek op een gegeven moment niet eens meer naar wat ik fotografeerde. Klik klik klik. De ene na de andere foto. Er zit vast wel iets goeds bij – dat idee. Het werken met een analoge camera heeft mijn oog opnieuw getraind. Ik maak maar drie portretten per persoon, daar móét het goede beeld bij zitten. Ik kijk nu veel beter.”
