Honger van Nadal is nooit gestild

In Australië beleefde het nieuwe tennisseizoen een vreemde start. Nummer één van de wereld Novak Djokovic werd door de autoriteiten teruggestuurd naar Europa omdat hij niet gevaccineerd was tegen corona. Die affaire leek een lange schaduw over de Australian Open te werpen. Op zo’n manier de negenvoudige titelwinnaar verliezen was een grote klap voor fans, sponsors en de organisatoren van het eerste grandslamtoernooi van het jaar. Er zou ook na Djokovic’ vertrek nog veel over worden gezegd en geschreven, zo was de verwachting, maar al snel ging alle aandacht naar de hartverwarmende prestaties van de tennissers die wél meededen. Heerlijk om naar te kijken. De Amerikaanse Danielle Collins bijvoorbeeld, die haar eerste grandslamfinale speelde en uiteindelijk tekortkwam tegen Asleigh Barty. De Australische winnares toonde zich een slimme en technische speelster. Mooi om te zien hoe rustig ze bleef en hoe knap ze omging met de druk die het spelen van een finale voor eigen publiek met zich meebrengt.

De finale bij de mannen had de gedroomde uitkomst: Rafael Nadal tegen Daniil Medvedev op z’n Nadals terug zien komen van een 2-0 achterstand in sets. Wat de Spanjaard representeert in de sport is alles waarin ik geloof en wat ik zoveel mogelijk zelf in de praktijk heb proberen te brengen. Als je ziet hoe hij traint en met welke intensiteit hij speelt tegen collega’s die lager op de ranglijst staan, het plezier dat hij uitstraalt bij een gewonnen punt, de energie die loskomt bij winst en hoe hij dat viert met staf en familie, dan lijkt het alsof je naar een tennisser kijkt die nog maar een paar jaar op het hoogste niveau actief is.

Nadal is een voorbeeld voor iedereen die het beste uit zichzelf wil halen en constant streeft naar sportief succes. Voorbeeldig is de manier waarop hij zich gedraagt na winst én na verlies. Altijd toont hij respect voor tegenstanders en fans. Zelden protesteert hij tegen een beslissing, laat staan dat hij de umpire uitscheldt. Nadal gelooft in zijn eigen kracht en leeft van de kansen die hij zelf creëert, weggeeft of die hij niet pakt. Blessures hebben hem vaak parten gespeeld en ik vermoed dat die zware momenten hem nog sterker hebben gemaakt. Fysieke tegenslagen zorgden voor nog meer focus en nog meer honger om te laten zien dat hij de beste is.

Na de valse start in Melbourne was dit het mooiste scenario: Nadal die met 21 grandslamtitels als enige het record bij de mannen in handen heeft. Al had Roger Federer het wat mij betreft verdiend eerder om in 2019 het record op 21 te brengen, tijdens de langste Wimbledonfinale. Toen won Djokovic. De Serviër heeft nog tijd genoeg om Nadals record te breken, maar dit voelt beter. Federer en Nadal stonden al even samen op twintig en uit het oogpunt van sportromantiek was het mooi dat Nadal in Melbourne zijn kans greep. Het zal nog lang duren voordat tennissers van een nieuwe generatie elkaar op hetzelfde niveau bevechten. Die kunnen nog slechts dromen van zo veel grandslamoverwinningen. Ik hoop dat de levende legende van Mallorca het ze nog jarenlang lastig maakt.