‘Het enige wat telt, is het hier en nu’

‘Bijna vijfduizend kilometer roeien, in 43 dagen. Drie vrouwen in een boot, compleet gefocust en volledig op elkaar aangewezen om de Atlantische Oceaan over te steken. Het is gelukt! Voor mij was het de tweede keer. Kennelijk oefent de oceaan een bijzondere aantrekkingskracht op mij uit. Dáár wil ik zijn.

„Alles valt van je af. Geen ruis, geen ballast van het alledaagse leven. Klein is groot en groot is klein. Ik bedoel: als mens voel je je nietig, op die gigantische oceaan, en tegelijkertijd voel je dat je volledig opgaat in die immense ruimte. De kleur van het water, de golven, de lucht, de wolken, de wind. Je omgeving verandert voortdurend. Weergaloze zonsondergangen, de kleuren van zonsopkomst na een pikzwarte nacht. Ik ken de woorden niet om het gevoel te beschrijven waardoor je dan wordt overweldigd.

„Met eenzelfde intensiteit kom je ook jezelf tegen. Je passeert je eigen fysieke én mentale grenzen. Het heeft geen zin je af te vragen: kan ik dat wel, wil ik dit? Je moet! Terugroeien is onmogelijk, je bestemming is nog lang niet in zicht. Het enige wat telt, is het hier en nu. Roeien. Snelheid maken. Elkaar helpen. Doorzetten!

„Onze race was een sponsoractie voor de stichting die Bibian Mentel heeft nagelaten. Zes uitspraken van haar hadden we op onze boot geplakt, waaronder: ‘Je hebt altijd een keuze.’ Dat sluit aan bij mijn eigen levensmotto: ‘Leef je leven voorwaarts gericht!’ Bibian schreef een boek, LEEF, waarin ik las: ‘Ook al moet je kiezen uit twee kwaden, je hebt áltijd een keuze!’ Ieder mens krijgt bagage mee in z’n leven, die heb je nu eenmaal te dragen. Tobben brengt je nergens. Stilstand is achteruitgang. Met terugkijken kom je niet vooruit. Zo sta ik in het leven.

‘Natuurlijk weet ik uit ervaring dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is. Ik heb bij de laatste race ook momenten gehad waarop ik héél diep zat. Ik was ontevreden over mezelf. Ik voelde dat ik kracht tekortkwam. Bij nachtshifts wist ik mezelf niet wakker te houden. Dan viel ik van m’n bankje, zo in slaap, wat niet zonder gevaar was voor de boot, mijn teamgenoten en mezelf.

„Ik maakte een filmpje, waarin ik uitsprak hoe teleurgesteld ik was in mezelf. Op datzelfde moment kregen we een flinke golf zeewater over ons heen. Die hielp mij er weer bovenop. Het water spoelde als het ware mijn blokkades weg. Ik kon mezelf weer toespreken: ‘Oké, maar dit is wat je toch zo graag wilt? Hup, knop om, doorgaan!

„Onder extreme omstandigheden staan al je zintuigen op scherp. Juist dan beleef je ook de allermooiste momenten. Ik herinner me een vogel, die plotseling bij ons in de boot viel. Hij kroop bang in een hoekje. Ik heb ’m opgepakt en ergens neergezet waar-ie weer ruimte had om weg te vliegen. Dat moment zal ik nooit vergeten. Een vogel, klein en letterlijk vederlicht, die z’n vleugels weer naar de wind richt en wegvliegt. Aan land zie je dat regelmatig. Nu, op zee, was ik diep geroerd. Kleine vogel, eindeloze wereld. Zó prachtig!”