Op de schaal van Hélène Hendriks scoorde Noa Vahle gisteren een veertien met een interview met Georginio Wijnaldum voor het voetbalpraatprogramma Veronica Offside. Het gesprek ging eigenlijk over zijn terugkeer bij het Nederlands elftal, maar Noa bleef maar drammen over zijn keuze om in Saoedi-Arabië te gaan voetballen. Vriendelijk, innemend, maar ook beslist, een niet te onderschatten kunst. Ik denk dat Georginio bij willekeurig welke andere sportcollega boos was weggelopen.
Een paar jaar geleden werd hij door die collega’s nog gezien als een wijs man. Het kan natuurlijk dat Georginio de laatste jaren dommer is geworden, de kans is nog groter dat hij in zijn Liverpooltijd wat te enthousiast op het schild is gehesen. Voetbaljournalisten zijn graag vriendjes met belangrijke spelers.
Ze zeggen weleens dat voetballers beter met hun voeten kunnen spreken, dat geldt zeker voor de 2024 versie van Georginio Wijnaldum.
Ik parafraseer het maar even:
Georginio ging voetballen in de Saoedische Pro League voor het geld, hij wilde niet inleveren vergeleken met zijn salaris bij Paris Saint Germain. Dan blijven er in Europa nul potentiële werkgevers over. In de media hoorde hij ‘wel dingen’ over Saoedi-Arabië, maar de leefomstandigheden daar zijn hem erg meegevallen. Geweldige zin: „Voor mij zijn de levensomstandigheden juist heel goed.”
Hij heeft zijn beeld over het land inmiddels bijgesteld. Alle dingen die hem door de media waren voorgespiegeld over schendingen van mensenrechten heeft hij niet gezien. Hij is er ook niet naar op zoek geweest. Als je de mensenrechtenschendingen niet opzoekt is Saoedi-Arabië een prima land. Het enige aparte is dat je er tijdens de ramadan niet op straat mag eten. Dat vond hij een regel waarmee hij kon leven. Hij raadde iedereen aan om zelf naar Saoedi-Arabië te gaan. Alle landen hebben volgens Georginio goede en slechte kanten. Een prima vergelijking vond hij de Toeslagenaffaire. Dat heb je in Saoedi-Arabië dan weer niet. Er wordt toch ook niet gezegd dat je vanwege die affaire niet in de Eredivisie mag voetballen? Nou dan? Conclusie: Voor hem is Saoedi-Arabië een prima land.
Daarna die blik, alsof hij een doelpunt had gescoord. Als hij al gescoord had dan toch in eigen goal, Noa Vahle was zo beleefd om niet te juichen. Haar kracht is dat ze het beiden een goed interview vonden.
Marcel van Roosmalen schrijft op deze plek een wisselcolumn met Ellen Deckwitz.
