De strip Blood of the virgin draait om het lot van hoofdpersonage Seymour. Diens droom ooit een gevierd filmmaker te worden in het Hollywood van de beginjaren zeventig, botst op alle mogelijk manieren met zijn dagelijkse besognes. Hij monteert B-films voor een gluiperige baas die hem aan het lijntje houdt. En thuis is het ook verre van ideaal. Seymour en zijn vriendin Ida hebben een baby, die zorgt voor doorwaakte nachten. Ida voelt zich tekort gedaan en Seymour is apathisch. Het zet alles op scherp en Ida vertrekt met de kleine. De laatste dagen samen worden door Sammy Harkham schrijnend weergegeven: achteloos en hard, soms walgelijk.
Ondanks een morsige, donkere entourage, die wordt bevolkt door opportunistische avonturiers, laffe drugsgebruikers en drinkers, probeert Seymour daarna zijn crisis te bezweren. Een mogelijke uitweg ontstaat als zijn filmscript Blood of the virgin wordt gekocht, maar als de verfilming in gang wordt gezet, gaat het alsnog mis. De regisseur wordt ontslagen en Seymour mag het klusje zelf opknappen, maar zonder fatsoenlijk budget en met een ongeïnspireerde crew.
Dat klinkt clichématig, maar het voelt echt. Hoewel Harkham bepaald geen tekenaar is die gezichten laat spreken, kan hij als geen ander invoelende situaties neerzetten. Vooral het storende rumoer op de set is prachtig uitgewerkt. Verbaas je niet als je de neiging moet onderdrukken om keihard „koppen dicht!” te willen roepen.
Achterhaald
Tekenaar Harkham (1980) hoort thuis in een illuster rijtje, met Daniel Clowes en Seth. Alledrie publiceren ze hun werk eerst in de vorm van een tijdschrift. Clowes had Eightball en Seth werkt met Palookaville volgens het idee dat er op gezette tijden een nieuw nummer verschijnt met daarin een aantal (vervolg)verhalen. Zodra er een strip is afgerond verschijnt dat in albumvorm.
De afgelopen veertien jaar verschenen delen van Blood of the virgin in Harkhams tijdschrift Crickets. Dat klinkt beter dan het is. Lezers moeten eindeloos geduld opbrengen, want het is nooit duidelijk wanneer er een nieuw nummer verschijnt: een hopeloos achterhaald concept. Om die reden trok de uitgever zich al in een vroegtijdig stadium terug en gaf Harkham Crickets vanaf nummer 3 in eigen beheer uit. Crickets werd voor Harkham een vehikel om stug aan Blood of the virgin te kunnen werken.
Grafisch coherent
Dat langdurige voortraject is terug te zien in de albumversie van Blood of the virgin. Harkhams pagina’s worden steeds dynamischer. Hij kiest vaker voor schitterende tekstloze sequenties die het verhaal van diepgang voorzien. Het is knap dat hij het grafisch coherent houdt, met een lichte lijnvoering die van begin tot eind gelijk is. Inhoudelijk is dat niet het geval: na verloop van tijd verandert Harkham het perspectief van Seymour naar Ida, die bij haar ouders is ingetrokken.
In de losse delen van Crickets leek het een nuttig zijsprongetje om de lezer van Ida’s leven op de hoogte te houden, maar achter elkaar gelezen zijn de verhaallijnen te weinig verweven. Ze halen de gang uit het verhaal. Dat is een nadeel van de seriële, doorlopende publicatie, waarbij het grotere geheel zich pas later toont.
De Canadese stripmaker Seth had soortgelijke problemen. Toen Seth zijn machtige Clyde Fans na twintig jaar eindelijk had afgerond, hertekende hij grote delen van het begin. Harkham liet alles intact en dat is vooral zichtbaar op het einde: dat dient zich zomaar aan, met een soort meta-momentje dat gratuit aanvoelt. Wat staat, is de eenzame worsteling van een creatieveling die zoekt naar de kern van zijn kunstenaarschap, met prachtige scènes en heerlijke dialogen. Wat mist is het cement om alles bij elkaar te houden.
