‘To Leslie’ kan het Oscargewicht niet aan

Acteurs die alcoholisten spelen worden vaak bekroond met een Oscar. Zo kregen Ray Milland en Nicolas Cage een Oscar voor respectievelijk The Lost Weekend en Leaving Las Vegas. Ook actrices worden genomineerd of gelauwerd om hun vermogen dronkenschap en de destructieve gevolgen van alcoholisme vorm te geven, zie Gena Rowlands in Opening Night (Golden Globe) en Lee Remick in Days of Wine and Roses (Oscarnominatie).

Aan dit rijtje kan Andrea Riseborough nu worden toegevoegd, die een Oscarnominatie kreeg voor haar hoofdrol in To Leslie. Dat ze die nominatie kreeg na een socialemediacampagne van een aantal collega-acteurs leidde tot controverse en de vraag of haar nominatie niet ten koste ging van zwarte actrices. Het levert ook problemen op voor de film, die nu vooral beoordeeld wordt op haar acteerprestatie. Voordat Riseborough een Oscarnominatie kreeg, bleef het onafhankelijk geproduceerde To Leslie onder de radar; vrijwel niemand zag de film. Dat is nu anders, maar dat Oscargewicht kan de ietwat sentimentele film eigenlijk niet aan.

In To Leslie speelt Riseborough een vrouw die na het winnen van 190.000 dollar in de lotto wegzinkt in alcoholisme. Ze zuipt, snuift en feest het geld er doorheen, al zien we dit niet. Na gruizige videobeelden waarin de opgetogen prijswinnares wordt geïnterviewd door de lokale televisie zien we hoe het haar zeven jaar later vergaat. Ze wordt haar huis uitgezet en krijgt onderdak bij haar volwassen, van haar vervreemde zoon. Die heeft slechts één regel: geen alcohol. Een regel die ze zegt te respecteren maar dat blijkt al snel een leugen, waarna ze terechtkomt in het Texaanse dorp waar ze opgroeide en de loterij won. Ook daar vervalt ze in oude fouten, tot ze een tweede kans krijgt van een aardige uitbater van een motel. Met vallen en opstaan herpakt Leslie zich. Als verhaal biedt To Leslie weinig verrassingen.

https://www.youtube.com/watch?v=3o4ZrIXO1Eo

Alcoholparadox

Dat Riseborough indruk achterlaat als alcoholiste – manipulatief, flemend, liegend, bedriegend, flirterig, agressief, labiel, onvoorspelbaar, wanhopig, et cetera – komt ook door make-up en kostuum: roodomrande ogen, onverzorgd haar, slordige kleren. Riseborough is goed in het laten zien van de paradox van de alcoholicus, het dronken zijn maar tot grote, ongeloofwaardige lengten gaan om te doen alsof je dat niet bent. Maar de problemen met het aansteken van haar vele sigaretten verraden haar liederlijke staat.

Regisseur Michael Morris volgt haar voornamelijk in close-up, wat haar spel dicht bij de toeschouwer brengt. Het is overtuigend, soms wat nadrukkelijk naturalisme, maar het shot dat de meeste indruk achterlaat is vrij gestileerd. Leslie zit aan de bar, de laatste ronde is net aangekondigd en de barman zet een liedje op in de jukebox, Willie Nelsons ‘Are You Sure’. De camera beweegt langzaam van achter de bar naar Leslie die geconcentreerd naar de stemmige countrysong luistert. Aan Riseboroughs ogen is te zien dat het Leslie raakt als Nelson de veelzeggende strofe “are you sure this is where you want to be” zingt. Bij Leslie aangekomen blijft de camera gericht op haar naar binnen gekeerde blik en kunnen we zien dat dit moment voor Leslie een ommekeer zal inluiden. Prachtig gespeeld, jammer dat de film niet zo excellent is als de countrysong.

In deze gids vind je de beste films die momenteel in de bioscoop draaien