Dirigent Lorenzo Viotti trekt ook met de Münchner Philharmoniker een nieuw publiek naar klassieke muziek

Het Concertgebouw zat dinsdagavond afgeladen vol smart-watchdragende en selfie-schietende concertbezoekers. Waarom laat zich raden: Lorenzo Viotti dirigeert. De mediagenieke chef-dirigent van zowel het Nederlands Philharmonisch Orkest als De Nationale Opera maakt klassieke muziek voor een hoop jongeren Instagramwaardig. Het resultaat is dat er verrassend veel jong publiek in de zaal zit, dat af en toe joelt tussen de delen.

Viotti’s populariteit blijkt los te staan van het orkest dat hij dirigeert, want dinsdag dirigeerde hij niet ‘zijn’ Nederlands Philharmonisch, maar de Münchner Philharmoniker, dat zonder chef kwam te zitten nadat Valery Gergjev zich weigerde te distantiëren van de Russische inval in Oekraïne. In januari werd duidelijk dat het orkest zich kan verheugen op de komst van Lahav Shani, die zijn Rotterdams Philharmonisch Orkest in 2026 voor de Münchner verruilt.

Lees ook: ‘Lahav Shani stopt als chef-dirigent in Rotterdam en stapt over naar München’

Met Mahlers Zesde symfonie krijgt het nieuwe publiek dinsdag zware kost voorgeschoteld. Viotti is zich daarvan bewust en draait zich om naar de zaal voor een vlotte inleiding om „de intense reis door Mahlers brein makkelijker te maken.” Het klinkt als een waarschuwing, bijna als excuus, voor de anderhalf uur durende klankmassa die de zaal zal overspoelen.

Viotti op zijn tenen

Een waarschuwing voor de openingsmaten blijkt op zijn plaats, want er klinkt inderdaad veel geluid, maar Viotti weet de muziek niet meteen tot iets samenhangends te sturen. Mahlers normaal zo transparante klankwereld is ver weg, en hoewel het orkest hard werkt, krijgen tonen in al het geweld weinig glans. Meerdere keren gaat Viotti op zijn tenen staan in een poging de verschillende instrumentgroepen bij elkaar te houden.

Maar gelukkig, steeds als de romantische tegenmelodie opduikt die Mahler inspireerde op zijn vrouw Alma, herpakt het orkest zich. Onder aanvoering van de contrabassen raken de strijkers eensgezind. Het dansende ‘scherzo’, dat Viotti als tweede deel programmeert, komt veel beter tot zijn recht. Ook het ‘andante’ (als derde deel) zet Viotti – nu met beide benen op de grond – gedecideerd neer.

Als het orkest nét aan de finale wil beginnen, welt er een enthousiast applaus op uit de voorste gelederen van het publiek, dat nijdig wordt neergesist door de achterhoede van de zaal. Gelukkig doet de climax met strak uitgevoerde ‘hamerslagen’ verdere onenigheid snel vergeten.

Na de slotnoot weet de concertmeester het publiek nog heel even in toom te houden met twee opgeheven vingers, maar het nieuwe publiek is te enthousiast om lang stil te blijven. De Münchenaren kunnen met opgeheven hoofd naar huis, om daar de komst van Lahav Shani af te wachten. Aan hem de eer om her en der in Mahlers Zesde verstrikt geraakte instrumentgroepen weer wat transparantie en glans terug te geven.

Bekijk een overzicht van onze recensies over klassiek