Samenzang is heilig bij Fleet Foxes

De toetsenman hield gedurende het hele concert zijn mondkapje op. Behalve als er gezongen moest worden, want samenzang is heilig bij Fleet Foxes. De band van zanger/gitarist Robin Pecknold heeft wortels in folk en spiegelt zich aan Crosby, Stills & Nash en The Beach Boys voor hun subtiele meerstemmigheid. In Paradiso kwam daar een opvallende blazerssectie bij van trompet, twee trombones en soms de altsaxofoon van multi-instrumentalist Morgan Henderson.

Robin Pecknold is een zoeker, die geen genoegen nam met de folky succesformule van het naar de band genoemde debuutalbum uit 2008. De magie van toen liet zich op latere albums moeilijk reproduceren en het in canon gezongen ‘White Winter Hymnal’ kon in Paradiso nog altijd rekenen op de grootste ovatie van de avond. Het naar progressieve rock neigende ‘Third of May/Odaigahara’ van het album met de veelzeggende titel Crack-Up struikelde over de ingewikkelde structuur, waarbij de trombones klonken als olifantengeloei.

Ongemakkelijk gebaar

Het pandemie-album Shore was in feite een soloplaat van Pecknold, die tienduizenden kilometers door het Amerikaanse landschap reed voor inspiratie. Opvallend genoeg werd het titelnummer van dat twee jaar oude album nu al niet meer gespeeld, en viel Fleet Foxes met veel bijval terug op het vertrouwde materiaal uit de beginperiode. Bij zijn bedankjes aan het publiek hief Pecknold de handen in een ongemakkelijk gebaar: ‘Dank je, dank je’ maar ook: ‘Zo is het wel weer genoeg.’

Het romantisch gehalte van Fleet Foxes’ soms wat al te zoete muziek kreeg een flinke oppepper in een fraaie cover van ‘The Kiss’ van Judee Sill, een nummer dat juist de tragische vergankelijkheid van de liefde bezingt. Een paar nummers zong Pecknold helemaal in zijn eentje. In die spaarzaamheid en de afwezigheid van altijd maar weer de verplichte samenzang ligt misschien wel zijn echte roeping.