N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie
Actie Idris Elba speelt een kersverse weduwnaar die met zijn twee puberdochters op safari gaat en zijn verdriet ziet materialiseren in de gedaante van een killerleeuw.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2022/08/data89113762-0b31cc.jpg)
Foto Lauren Mulligan/Universal Pictures
Was het regisseur Christopher Nolan die ooit zei dat als je een film over iets groots wilt maken, zoals de manier waarop de mens de aarde uitput, dat je het dan moet verpakken als een klein menselijk drama? Iets waar een toeschouwer zich mee kan identificeren?
Het gevolg was sciencefictionfilm Interstellar. Op het eerste gezicht een spectaculaire en claustrofobische genrefilm over tijdreizen, op het tweede een verhaal over de verzoening tussen een vader en een dochter. De nieuwe actiefilm van de ooit als artfilmer begonnen regisseur Baltasar Kormákur doet het precies andersom. Ook nu een vader en een dochter, of beter gezegd twee.
In Beast echter krijgt hun verstoorde relatie monsterachtige vormen. Ook nu komt er een expeditie aan te pas. Niet naar een parallel universum, maar naar de jungle, wel vaker een symbolisch landschap voor de onderbewuste natuur van de mens.
Terwijl ze op vakantie naar Zuid-Afrika vertrekken na de dood van moeder, krijgen ze het aan de stok met een killerleeuw die al snel alle aandacht opslokt. Het huwelijk van vader en moeder was al lange tijd niet meer goed. Als afwezige echtgenoot en vader, heeft hij in de ogen van zijn dochters hun moeder dubbel in de steek gelaten toen ze ziek was.
Maar Kormákur wilde natuurlijk helemaal geen drama à la Nolan maken. Beast is een actiefilm. En het hele rouwverwerkingsproces een handig hapklaar startpunt voor een anderhalf uur durend kat-en-muisspel, tussen de door zijn roedel verstoten leeuw en steracteur van dienst Idris Elba (bekend van Marvelfilms en de binnenkort tot film bewerkte tv-serie Luther). Rouw krijgt de scherpe klauwen van een bloeddorstige leeuw. Ook een reuzenkat in het nauw maakt rare sprongen.
Het losgeslagen dier is een spiegel voor vaders schuldgevoel. Als er al meerdere werkelijkheden zijn, dan zijn het de rare dromen die papa Elba heeft waarin zijn echtgenote hem (ter verantwoording?) roept. En passant wordt het losgeslagen dier ook nog een soort mythische wreker die het op stropers heeft voorzien.
Als Beast in de jaren zestig of zeventig was gemaakt in de studio van B-Film-koning Roger Corman dan was het nu een cultfilm. Maar Corman waarschuwde ook tegen het euvel waar overgeproduceerde en overgebudgetteerde films als Beast aan lijden: ze zwelgen in zichzelf.
Want wat is de kracht van de film? De donkere nacht waarin de confrontatie plaatsheeft. Je hoeft een monster niet precies te zien, liever niet zelfs, des te enger wordt het.
En verder: de kleine ruimte. Het merendeel van de tijd zitten vader en dochters opgesloten in hun jeep. Je kunt de hitte van de nacht voelen, hun angstzweet ruiken. Net als zij hoor je het sluipen van het roofdier alleen als het te laat is. Soms is dat genoeg en is er geen familiegedoe nodig om het monster groter te maken dan het is.
