Trend in Europese pop is meer muzikanten op het podium

In de drie dagen durende online-versie van Eurosonic was veel nieuw Europees talent te zien. Toch is het de vraag hoe representatief de korte optredens uiteindelijk zijn. Eurosonic is normaal gesproken een festival voor live-optredens. Hier kiezen programmeurs artiesten die in de komende periode en in het festivalseizoen in Nederland komen optreden. Daar zullen ze live spelen. Dat een aantal groepen nu video-clips of geplaybackte opnamen instuurde voor deze Eurosonic-editie, was daarom een gemiste kans.

In het royale aanbod – drie gelijktijdige live-streams per avond – was een aantal trends te ontdekken. Zo werd opvallend veel muziek live gespeeld, met allerlei instrumenten, in plaats van één enkele synthesizer. Wellicht heeft de lockdown, paradoxaal genoeg, aanzet gegeven tot meer samenspel op akoestische instrumenten. Ook bij genres waar de frontpersoon traditiegetrouw wordt begeleid door slechts een dj met laptop, zoals hiphop, stonden nu voltallige bands op het podium.

Shunaji uit Rome was hier een voorbeeld van. Begeleid door een bas, drums en keyboards, dwaalden de felle syllaben van deze rapper/producer langs dwarse noten. In bijvoorbeeld ‘Black Girl Blues’ verbond ze de woorden in een indrukwekkende kronkelroute, via humor en woede, tot een ratelende verontwaardiging in Engels, Spaans en Italiaans.

Shunaji was ook een representatief voor een andere trend. Mogelijk ingegeven door de groeiende populariteit van de ‘spoken word’-performance, liet een groot aantal vrouwen hier hiphop versmelten met jazz. Feller dan spoken word, maar met dezelfde broeierige accenten.

Smartlap-rap

De band van Denise Chaila, vertegenwoordigster van de Ierse hiphop-scene, speelde een zwoele begeleiding voor haar vloeiende maar iets te lieftallig gerapte verwijzingen naar jazz en Nat King Cole.

Gelukkig leverde de stoere Spaanse Santa Salut, ook met live-band, een welkom contrast: op huilerige toon zong ze haar ‘smartlap-rap’, onderbroken door af en toe een tirade zo explosief, dat de bandleden elkaar verbaasd aankeken.

Zangeres Gaidaa, uit Nederland, zingt associatieve melodieën, in mineur. Bij de organisch klinkende instrumentaties zijn het de ruisende bekkens en het getinkel van de piano die een ‘natuurlijk’ en troostrijk effect geven.

Meer vrouwen vielen op: de Hongaarse Deva, in haar eentje achter een dubbele rij keyboards en laptops, was zowel muzikaal als vocaal indrukwekkend. Haar stem vermenigvuldigde zich tot mysterieuze koorzang, omlijst door elektronische pulsen en klaterende arpeggio’s van haar klavier.

Jazzy + instructief

In het rock-genre was er goed nieuws uit Engeland, in de vorm van het kwartet Yard Act, dat zijn laconieke weerzin in stramme songs bleek te verpakken. Er was enigszins stroeve postpunk van het Duitse trio Sparkling, en er was het veelbelovende IJslandse duo BSí. De zingende drumster en een bassist, spelen gestroomlijnde nummers waarbij ritmes worden omkleed met zweverige synthesizers en smachtende zangstem.

Alle trends kwamen samen bij rapster Enny uit Londen. Ze had een band, liet jazzy accenten leggen en had bovendien een paar prachtige nummers, die ze rapte op zowel empathische als instructieve toon. De al enigszins beroemde Enny, die van Nigeriaanse afkomst is, bracht een ode aan jonge, zwarte vrouwen in haar hit ‘Peng Black Girls’ (‘Aantrekkelijke zwarte vrouwen’). In de woorden pleit Enny, met de haar kenmerkende schwung, voor meer zichtbaarheid van haarzelf en haar buurtgenoten: „There’s peng black girls in my area code/ Dark skin, light skin, medium tone.” Maar: „Never wanna put us in the media, bro.”