Pianoduo Festival maakt indruk met internationaal programma vol onontdekt werk

In het neoclassicistische decor van kerkgebouw De Duif ging woensdagavond het tiende Pianoduo Festival Amsterdam van start. Met een internationaal programma, vol onontdekt werk, lieten de musici zien dat het pianoduo een groter publiek verdient dan de tweehonderd man die in het stadsmonument pasten.

Onder de naam pianoduo gaan twee genres schuil: het pianoduet, voor quatre-mains op een piano, en het pianoduo, voor twee piano’s. In dit openingsconcert speelden maar liefst vier duo’s uit de hele wereld. Ook werd het eerste Pianoduo Festival Compositie Concours uitgeloofd aan Niels van der Weiden, voor zijn compositie Gloed. „Een groovy variaties-op-zoek-naar-een-thema”, zoals hij het laconiek noemde.

Het motto van de avond, „PFA slaat zijn vleugels uit”, nodigde de duo’s uit op zoek te gaan naar hun muzikale roots. De bondige inleidingen van de musici zelf werkten verhelderend en intiem. Zo vertelde de Georgisch-Nederlandse Tamara Licheli beeldend over de muziek van landgenoot Sulkhan Nasidze die ze met Nino Gvetadze speelde: door Nasidzes volksdansen heen hoorde je het onheilspellende stampen van soldaten.

Bijna minimalistisch

De Nederlandse Lestari Scholtes, deels van Indonesische komaf, speelde met vaste compagnon Gwylim Janssens muziek van Colin McPhee, die in de jaren dertig onderzoek deed naar de Balinese gamelan. McPhee’s compositie, de ‘Pemoengkah’ uit zijn Balinese Ceremonial Music, bleef trouw aan de bijna minimalistische, ritmisch gelaagde muziekstijl, in Scholtes en Janssens’ interpretatie bijna romantisch.

Minder avontuurlijk was de bijdrage van Caspar Vos en Mengjie Han. Het duo speelde muziek van de Chinese Bao Yuankai. Yuankai’s Eerste suite uit zijn serie Chinese Sights and Sounds bestond uit conservatief getoonzette volksliederen, plat als een ansichtkaart. Op de achterste rij kon je een enkeling horen snurken. Desalniettemin wisten Vos en Han, die hier voor het eerst samen speelden, fijnzinnige tempowisselingen aan te brengen, wat het stuk op het nippertje redde.

De Naçao nr. 2 van de Braziliaanse pianist-componist Hercules Gomes vormde een goed contrast, vlot gespeeld door Luís Rabello en Claudio Constantini. Gomes liet zich inspireren door de meeslepende geschiedenis van de Braziliaanse quilombo’s, negentiende-eeuwse vrijsteden voor wie ontsnapte aan de koloniale plantages. De harmonische taal van Gomes was uitdagend maar niet moeilijk, heroïsch maar niet plat, met een jazzy schwung maar een klassieke vastberadenheid.

Toegift was een monsterlijke bewerking van Bachs Jesus bleibet meine Freude, waarin alle leden van alle duo’s tegelijk aan de piano’s plaatsnamen. Een knipoog naar de veelvoud die het festival in anderhalf uur neerzette.

Bekijk een overzicht van onze recensies over klassiek