Melodieën als gepoetste voetballen

Slechts vijf albums maakte het Britse popduo Tears For Fears in het veertigjarig bestaan. De twee platen uit de nineties tellen niet mee, want Curt Smith was in die jaren wegens onenigheid met Roland Orzabal afwezig. Ondanks al het onderlinge gesteggel blijft de band met tussenpozen garant staan voor kwaliteitspop, nadat de gevoelige new wave uit de beginjaren werd ingeruild voor de onwrikbare hitsound van ‘Shout’ (1985). Achttien jaar na het voorlaatste album pakt het duo de formule weer vrij moeiteloos op, met dramavolle popsongs die hun melodieën als gepoetste voetballen voor open doel leggen. Alles aan The Tipping Point klinkt bekend, van de synthesizerpuls aan de basis van het titelnummer tot Smiths falset die zijn gevoelige-mannenlyriek onderstreept. Vrouwen zijn duivels, waarschuwt het tamelijk afschuwelijke ‘Break the Man’. De eerste zeven noten van ‘No Small Thing’ zijn precies de melodie van ‘Een Man Mag Niet Huilen’. Toeval, maar toch.

Jan Vollaard