‘Als ik geen rapper was, zou ik naar Rome Streetz luisteren’, zegt rapper Rome Streetz

Rapper Rome Streetz hamert in een stoïcijnse cadans zinnen om op te kauwen. Hij slaat zijn woorden met de beheerste precisie van een toptennisser door de ruimte, om nogal eens te eindigen met een vernietigende smash.

„Als ik zelf geen rapper was, zou ik naar Rome Streetz luisteren”, zegt Rome Streetz aan de telefoon, terwijl hij in een hotellobby in San Francisco een huurauto aan het regelen is voor zijn optreden die avond.

Hij is niet de enige. Rome Streetz (36) uit New York – de stad waar hiphop 50 jaar geleden ontstond – is de rapsensatie van het moment. Een productieve, virtuoze, koelbloedige straatrapper met een superieure vocale beheersing en techniek. Hij is het soort rapper dat ze in de scene wel een ‘rappers-rapper’ noemen: hij dwingt ook onder collega’s bewondering af. Dinsdag treedt hij voor het eerst op in Nederland, in de Melkweg in Amsterdam.

Maar Rome Streetz is dan weer nauwelijks onder de indruk van wat veel collega’s doen. „De meeste rappers zijn saai en ze hebben geen stijl”, zegt hij achteloos. Dat vond hij altijd al. Wanneer hij vertelt over zijn eigen opkomst als artiest, is het net alsof Rome Streetz alleen maar is gaan rappen omdat de rest zo vies tegenviel.

Toen hij 14 jaar oud was, vormden een paar van zijn klasgenootjes een cirkel in de kantine voor een rapbattle. „Ik ging naar ze luisteren en dacht: oké, dus jullie rappen, maar jullie zijn helemaal niet zo goed. You suck. Laat mij het dan ook maar eens proberen. En ik ben niet meer gestopt.”

Roaming the streets

Rome Streetz – zijn rapnaam verwijst naar op straat ronddolen: roaming the streets – bracht de afgelopen maanden twee sterke albums uit: Kiss The Ring en Wasn’t Built In A Day. Het eerste was zijn debuutplaat op kwaliteitslabel Griselda Records; al jaren hofleverancier van artistiek hoogstaande, snoeiharde en ongefilterd rauwe rapreleases. Het tweede was een project met underground-producer Big Ghost Ltd.

Lees ook een interview over straatrap met Sevn Alias: ‘Men noemt het straatrap, ik noem het poëzie’

Rome Streetz snapt niet dat andere rappers – die hij in zijn werk graag wegzet als ‘trash’ – zich er vaak zo makkelijk van afmaken. „Ik wil rappen wat ik als hiphopfan ook wil horen. Toen ik opkwam, hield ik van rappers die in hun zinnen verschillende lettergrepen op een rij lieten rijmen; zoals Big L, Big Pun en Kool G Rap. Ik hou van het spelen met taal en rijmschema’s – van toffe zinnen. Dat windt me op. Er zijn zo veel manieren om een zin op te bouwen. Ik wil mijn raps stijlvol brengen.”

Het hielp dat zijn moeder hem als tiener naar familie in Londen stuurde, de stad waar hij geboren is, nadat hij in New York „te veel op straat in de problemen was gekomen”. In Londen kwam op dat moment net de grime-scene op. Rome Streetz: „Ik was minderjarig en ging naar raves en huisfeesten waar gerapt werd. Het was fris en nieuw. Iedereen wilde me horen rappen omdat ik uit New York kwam. Ze hebben in Engeland een snellere rapstijl dan in Amerika – ze stoppen vaak veel meer woorden in een zin, maar het klinkt nog steeds heel helder. Dat doe ik nu nog steeds.”

Het heeft van hem een gedreven en urgente rapper gemaakt die zijn diep in het straatleven gewortelde teksten nauwkeurig gericht afvuurt op vaak stevig knallende, sfeervolle en klassiek aandoende hiphopbeats. Een rapper ook, die op papier nauwelijks te citeren is omdat zeker de helft van de aantrekkingskracht van zijn raps zit in de onderkoelde wijze en technische souplesse waarmee hij ze vertolkt. Hij kan een snaredrum-patroon of basloopje dat op zichzelf weinig om het lijf heeft laten vliegen.

Je wilt iets zeggen dat blijft plakken. Ik wil dat mensen mijn tracks terugspoelen omdat ze denken: Oh shit, wat zegt hij nou!” Hij doet dat door prikkelende vergelijkingen, dubbelzinnigheden en beelden op te roepen. Neem – vooruit, één citaat – deze strofe uit het loodzwaar pompende ‘Gem Drop’: „These n***as wanna be Scarface, then forget the ending, chasing attention, you’ll be popular when your death is trending.” Dat is in één ademstoot een verwijzing naar het uitdragen van gangsterpersonages in zijn cultuur, de bittere ontknoping aan het tragische einde van de film Scarface, en de urgente tragiek van rappers met een straatimago die op zeer jonge leeftijd worden vermoord en dan op social media op handen worden gedragen.

Urenlang cocaïne verpakken

Rome Streetz kan in halve zinnen beklemmende en filmische scènes oproepen over een verleden waarin hij in het donker ‘zakken wit’ in het park verkocht, in slaap viel naast een nachtkastje waarop een wapen en drugspakketjes lagen, en „risico’s nam die mijn moeder bezorgd maakte”. Over steekgevechten in de gevangenis en ’s nachts urenlang cocaïne verpakken totdat je vingertoppen ongevoelig zijn.

Zowel in Engeland als Amerika hebben rappers zich afgelopen jaren moeten verantwoorden voor hun teksten en zijn rapteksten letterlijk gebruikt om in een rechtszaak te bewijzen dat iemand crimineel actief is. „Maar het is een misverstand dat rappers alles wat ze zeggen ook echt doen”, zegt Rome Streetz. „Soms is dat zo, en gebruikt Justitie hun tekst puur als extra vorm van bewijs om ze op te sluiten. Maar een tekst kan ook over ervaringen van vroeger gaan, of over wat mensen om hen heen doen. Het zijn geen feiten.”

„Ik kom van de straat. Ik rap erover omdat ik het heb meegemaakt. Ik ben ervoor naar de gevangenis geweest. Waar ik woonde, gebeurde deze shit vlak voor mijn voordeur. Hiphop is straat-gedreven. De artiesten komen daar vandaan. Ze kunnen je alleen geven wat ze kennen.”