Lekkere Midden-Oosten hapjes, maar wat zijn ze klein

Veel nieuwe Amsterdamse restaurants serveren kleine hapjes voor veel geld. Deze trend – shared dining – lijkt vooral een verdienmodel om de crisis het hoofd te bieden; of denkt men dat er écht behoefte aan is? Wij zijn er in ieder geval wel klaar mee. Er gaat geen week voorbij of we zitten van bordjes ter grootte van een bierviltje onze muizenhapjes op te schrokken. Het eten past in een holle kies. Bijgerechten om ‘af te vullen’ dienen tegen een meerprijs bijbesteld te worden en op de drankenkaart staan dure cocktails en dito wijnen. We eten en drinken ons arm.

Helaas is Mesiba ook zo’n zaak. Het ziet er op en top luxueus uit in het pand van de voormalige kroeg Korsakoff. Ooit trilden we hier zo’n beetje door de vloer op de klanken van Rammstein, terwijl beneden een lesbische punkband optrad. Alle inspanningen en investeringen ten spijt menen we vaag nog de putlucht te ruiken die nu eenmaal hoort bij zo’n diep en donker pand. Misschien zijn we de enigen die er last van hebben, want de rest van de clientèle lijkt rechtstreeks van de parfumafdeling van de Bijenkorf te komen.

Eerlijk is eerlijk, bij Midden-Oosten eten hóórt delen, samen het brood breken en feest vieren. Als we dit niet al wisten, heeft iemand als Ottolenghi ons dit wel bijgebracht. En Mesiba betekent in het Hebreeuws ‘feestje’ – er wordt van alles van stal gehaald om dit te benadrukken. Goede stoelen, hartelijke ontvangst, een fijn, dropachtig glas arak limonana (11,50) met crushed ijs, fluffy, brioche-achtig kubanehbrood (8,50) en vegan cigars (8,50). Die sigaren, filodeeg met een tikkie droge, kruidige vulling, komen weliswaar met frisse yoghurtsaus (hoezo vegan?) en pittige zhoug (Jemenitische peper), maar ze zijn klein en het zijn er drie. Terwijl we met z’n tweeën zijn; zo komt die wereldvrede er natuurlijk nooit! Om nog maar te zwijgen over de prijs: bijna 3 euro per sigaartje dus.

Dat gevoel overvalt ons ook als de geroosterde prei op tafel komt: één in de lengte doorgesneden prei – alleen het witte deel – met parmezaanse kaas, het is zoet en zuur tegelijk, maar 11,50 voor een geschroeid preitje? De twee spiezen kippendij (16,-) bekoren ons, ook al is het eenvoudig; het is malse, rosé gegrilde kip, omringd door fijngesneden, knapperige venkel, rode ui en op de bodem van het schaaltje romige tahini. De car-paccio van zeebaars (14,-) komt met een brunoise van gezuurde tomaat, lekker fris; wat kruidenolie en veldsla, een fijne bereiding, maar wel weer weinig. Uitstekend is de sabih mefoerak (9,50), gestoofde aubergine met tahini en amba, een pickle van groene mango, azijn, kurkuma en fenegriek – een invloed van de Iraakse joden – met daarbij een zachtgekookt kerrie-ei. Dit gerecht heeft alles om gelukkig te zijn: rond, zacht, pittig en zuur.

Om in het Midden-Oosten te blijven, bestellen we een mooie Libanese wijn (Les Emirs Rouge, Clos Saint Thomas, 51,-). De jongedame draait een poosje aan de hals van de fles, er is echter geen schroefdop maar een kurk. De wijn is vol van smaak maar te warm, waardoor de alcohol overheerst. We vragen tot verbazing van de bediening, die blijkbaar niet weet dat rode wijn ook koelte behoeft, om een wijnkoeler.

Ten slotte een dessert: Mami’s babka (9,50); warm, gevlochten chocoladebrood met vanille-ijs, chewy zoals mastika, Arabisch gom, heel bevredigend. Het is het recept van de moeder van de chef, een van de zeven jongemannen achter Mesiba. Misschien dat de mannen van Mesiba sowieso bij hun moeders te rade moeten gaan, want de mediterrane en Midden-Oosten keuken gáát over huiselijke gastvrijheid, over volle tafels, over overdaad die niet schaadt.

De smaken zijn best goed hier, er wordt aardig gekookt, maar qua porties is het schraalhans keukenmeester.

Recensent en journalist Petra Possel test wekelijks een restaurant in en om Amsterdam.