Hilde Dosogne loopt elke dag een marathon

Zie haar gaan. De knieën in haar hardlooptight lijken elkaar bij elke stap haast te raken. Haar schouders zijn licht voorovergebogen. Haar groene ogen kijken kwetsbaar de wereld in. Haar lippen zijn samengeperst in een vriendelijke, maar vastberaden glimlach. Vandaag loopt de Vlaamse Hilde Dosogne (54) voor de vijftigste opeenvolgende dag dit jaar een marathon.

Marathon Woman 366 staat er in roze op het zwarte vestje dat ze draagt. Want dat is haar doel: elke dag van dit schrikkeljaar een marathon lopen. Dus nog 316 dagen te gaan. Al kan ze na 151 marathons al wel het vrouwenwereldrecord pakken. Dat staat nu op naam van de 33-jarige Australische Erchana Murray-Bartlett, die vorig jaar 150 marathons in 150 achtereenvolgende dagen liep.

Zoals elke dag loopt Dosogne rechtsom rond de Watersportbaan in Gent. Een rondje rond die roeibaan is vijf kilometer en nee, totaal niet mooi. De baan ligt op een soort bedrijventerrein vol kale vlaktes en grenst op de kop aan een groot verkeersknooppunt. En ja, steeds hetzelfde rondje is bijzonder eentonig.

Maar mentaal maken de rondjes het voor haar gemakkelijker, vertelt ze. Want achtenhalf rondje klinkt toch weer minder ver dan een marathon. Bovendien komt ze na elk rondje langs de container waarin haar gelletjes liggen en haar drinken staat. Elke marathon neemt ze zes gelletjes met limoensmaak en twee met colasmaak. En elke rondje opnieuw kunnen er mensen aansluiten om een of meer rondjes met haar mee te lopen.

Op 1 januari dit jaar begon ze vol goede moed aan haar eerste marathon. Het was een feestelijke dag en het weer was goed. Op 2 januari was het feest voorbij en regende het pijpenstelen. Toen dacht ze: oh nee, moet ik dit nu elke dag doen?

Er was een dag met hagelstenen van een halve centimeter. Gelukkig sloegen die op haar rug en niet in haar gezicht. Er was sneeuw en gladheid, waardoor ze langzamer moest lopen. De tweede week viel ze twee keer. Waarschijnlijk van vermoeidheid. Gelukkig hield ze daar enkel geschaafde knieën aan over.

Ze kreeg blaren op haar tenen. Haar voeten zetten uit van al dat lopen. Ze heeft nu schoenen in maat 42,5, terwijl ze normaal maat 41 draagt. Drie weken terug had ze een slijmbeursontsteking in haar heup. Gelukkig wordt ze begeleid door een medisch team en kon ze meteen bij de sportarts terecht. Een week lang heeft ze met pijnstillers wat langzamer gelopen. Toen kwam ze er doorheen.

Vorige week liep ze pijnvrij, totdat er vrijdag kramp in haar bil schoot. Inmiddels, deze maandag, voelt ze enkel wat verzuring in haar rechterbovenbeen. Elke week wordt haar bloed afgenomen. Er ontstond ijzertekort, waarvoor ze nu pillen neemt. Vooralsnog blijkt verder uit de bloedwaarden dat ze nog steeds elke dag voldoende herstelt.

Foto’s: Nick Somers

Zelfvertrouwen

Ze was niet altijd een loper. In 2011 begon ze, op haar 41ste. Ze woog toen 73 kilo, achttien kilo zwaarder dan nu, en was niet blij met haar spiegelbeeld. Ook overleden haar ouders in die periode. Die deden weinig in hun vrije tijd en dat wilde zij anders doen. Ze wilde meer uit het leven halen, meer beleven, haar grenzen verleggen.

Ze is altijd een strevertje geweest. Op school, op de universiteit, waar ze natúúrlijk promoveerde, en op haar werk. Maar in het hardlopen kwam haar ambitie in ongekende mate naar boven. Steeds verder wilde ze, steeds extremer. Bij de vrouwen werd ze Belgisch kampioen op de honderd kilometer en met 33.40.15 uur Belgisch snelste vrouw bij de Spartathlon, een wedstrijd over 246 kilometer in Griekenland. Steeds verbaasde ze zichzelf met wat ze kon. Dat gaf haar zelfvertrouwen.

Ze zal bewijzen dat ze geen zwakkeling is

En dat zelfvertrouwen deed haar goed, want tijdens haar jaren op de middelbare school had haar zelfvertrouwen een flinke deuk opgelopen. Ze werd uitgelachen. Ze werd buitengesloten. Ze werd zwakkeling genoemd. Ze had geen idee waarom anderen juist haar uitkozen om te pesten.

Nu moeten andere mensen haar niet verwijten dat ze te veel zelfvertrouwen heeft door te denken dat ze een jaar lang elke dag een marathon kan lopen. Sceptici motiveren haar. Ze zal ze laten zien dat ze het kan. Ze zal bewijzen dat ze geen zwakkeling is. Aan hen. En aan zichzelf.

Haar pesters volgen haar op social media, vertelt ze. Ze gelooft dat ze nu eindelijk respect voor haar hebben. Nee, ze hebben nooit contact met haar opgenomen om alsnog hun excuses aan te bieden. Ze zou het wel fijn vinden als ze dat deden. Maar misschien vinden ze het moeilijk om toe te geven wat ze hebben gedaan. Misschien beseffen ze het zelf niet eens.

Elke dag twee getuigen

Om de haverklap kijkt Dosogne op het hardloophorloge om haar pols. Ze loopt ook met een chip die haar tijd waarneemt en met een reserve hardloophorloge in het zakje rond haar taille. Niets laat ze aan het toeval over. Want bij Guinness World Records zijn ze super streng.

Elke dag moeten twee getuigen een formulier tekenen dat ze haar hebben zien lopen. Elke dag moet ze foto’s en filmpjes maken. Elke dag loopt ze voor de zekerheid 42,5 kilometer in plaats van 42,195.

Langzaam is voor haar vier uur en écht langzaam is een kwartiertje langer

Ze is getrouwd en moeder van vier kinderen van 16, 18, 24 en 25 jaar die allemaal nog thuis wonen. Ze doet nog altijd de was thuis, maar haar man steunt haar en kookt tegenwoordig. Vandaag loopt hij de laatste vier rondjes met haar mee. Haar kinderen vinden het stoer wat ze doet. Ze wil hen voorleven dat je je eigen dromen mag najagen.

Vanmorgen heeft Dosogne vier uur gewerkt. Zoals op alle doordeweekse dagen. Ze is voor dit marathonproject in deeltijd gaan werken, maar wilde haar baan als regulatory affairs manager bij Chemiebedrijf Christeyns niet helemaal opgeven. Ze wilde haar collega’s niet in de steek laten en ook haar werkgever niet, die haar project flink steunt.

Foto’s: Nick Somers

Er zijn zoveel sponsors en vrijwilligers. Ze zamelt geld in voor BIG against breast cancer. En haar coach Stefaan Engels heeft veel in het Marathon Woman-project geïnvesteerd. Hij was de eerste die ooit 365 dagen lang elke dag een marathon liep. Hij bewees dat het mogelijk is en hij gelooft dat Dosogne het kan. Alles draait om haar. Als zij een vreselijke blessure krijgt, valt alles in duigen. Dat geeft druk. Maar die probeert ze te negeren. Zoals ook alle negatieve gedachten en angsten. Haar hoofd is sterk en haar hoofd is de baas.

Na twee rondjes haken de eerste meelopers met rode konen af. Dosogne loopt stoïcijns door. Het begint te regenen. Eerst miezer, dan een flinke bui. Toch stopt ze niet om na een nieuwe ronde bij de container droge kleren aan te trekken. Daarmee verliest ze tijd en daar houdt ze niet van. Ook al loopt ze bewust langzaam om de impact op haar lichaam laag te houden en haar hersteltijd korter. Langzaam is voor haar vier uur en écht langzaam is een kwartiertje langer.

Een nieuwe bui dreigt. Ze heeft nog ruim 25 kilometer te gaan. Over vijfenhalf rondje en ongeveer tweeënhalf uur zit ook deze vijftigste marathon erop.

Delen Mail de redactie