‘Deze foto werd genomen in de tuin van het nichtje van mijn moeder, waar de huwelijksreceptie van mijn ouders plaatsvond. Het was 1957, mijn ouders kenden elkaar net drie maanden, maar mijn vader, die geoloog was, moest weer terug naar ‘de Congo’, zoals het land toen werd genoemd, zijn verlof zat erop.
Mijn moeder, pas 22 jaar oud, ging mee. Twee jaar brieven schrijven en tussentijds ‘met de handschoen trouwen’, zoals haar vader voorstelde, zag zij niet zitten, ze vermoedde al dat mijn vader geen brievenschrijver was.
In de Congo was zij veel alleen, op een heuvel in Kamituga met alleen bediendes en borduurpatronen, die haar moeder haar toezond. Mijn vader was voor weken het bos in, met arbeiders op zoek naar goud. Niet lang na mijn geboorte werd de Congo onafhankelijk en moest mijn moeder met mij als baby vluchten. Mijn vader kwam pas maanden later terug in Nederland.
Daarna gingen ze naar Madagascar, waar mijn zusje geboren werd, Saudi-Arabië, Maleisië en Australië. De landen werden steeds aangenamer en boden mijn moeder meer mogelijkheden. Ze gaf vioollessen, speelde in de orkestbak van musicals en bezocht concerten en opera’s. Mijn vader bleef van reizen en stoere wandeltochten houden, waar wij als gezin dapper aan meededen.
Toch was het zijn wens een huis te bezitten in Dordrecht, de plaats van zijn jeugd. De laatste jaren van zijn verlof gingen we daarheen. En daar, aan de Wolwevershaven, werd hij ziek en is hij gestorven. De foto van hun huwelijk straalt optimisme uit, je ziet de zelfstandige oogopslag van mijn moeder en de liefdevolle blik van mijn vader. Het leven lachte hen toe.”
