‘In Nederland was er toen geen huis voor hen’

‘Deze foto’s van mijn ouders zijn gemaakt op Curaçao, op hun laatste vakantie samen. Mijn man en ik hebben hen in januari 2020 meegenomen naar het eiland waarop zij bijna achttien jaar hebben gewoond, tussen 1961 en 1978. Ik ben er opgegroeid.

„Mijn ouders zijn afkomstig uit het diepe zuiden van Limburg. Mijn vader werkte er als onderwijzer, met vijftig kinderen in een klas. Eind jaren 50 wilden zij trouwen, maar een huis was er toen niet voor hen. Ze moesten inwonen bij mijn grootouders, zoals dat heette. Een broer van mijn vader werkte als politieman op Curaçao. Hij schreef: ‘Joh, kom hierheen, er is werk genoeg en hier kunnen jullie direct een huis krijgen’. Toen zijn ze gegaan.

„Scholen waren er in handen van de Fraters van Tilburg. De Antillen waren missiegebied voor de katholieke kerk.

„Eind jaren 70 waren mijn zus en ik bijna klaar met de middelbare school toen mijn ouders besloten terug te keren naar Limburg. Zij wilden ons niet alleen naar Holland laten gaan om te studeren. Na een jaar solliciteren vond mijn vader een baan, als conrector op een moedermavo in Maastricht.

„Het was moeilijk weer te wennen aan het leven in Nederland. Voor mijn zus en mij was het sowieso onbekend terrein. Op Curaçao leefde iedereen buiten. Mensen gingen er spontaan bij elkaar op bezoek. Het Nederlandse leven, binnenshuis, is stijver. Je moet een afspraak maken als je elkaar wilt zien. Dat soort dingen.

„Nog één keer wilden mijn ouders terug naar Curaçao. Mijn man en ik hebben hen begeleid. Zij waren inmiddels wat moeilijk ter been.

„Nu, drie jaar later, komen zij hun huis niet meer uit. Zij hebben er vrede mee. Gelukkig zijn ze nog samen. Een iPad is hun venster op de wereld. Wij noemen hen nu: ‘de iPad-generatie’.”

Gijsbert van Es