N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Luister naar
03:39
Recensie Muziek
Pop In een uitverkochte Melkweg neemt de Engelse zangeres Holly Humberstone ons met haar vederlichte stem mee naar scènes in een hotelkamer, op de achterbank van een auto, of in de straten van Londen.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data105583935-f60761.jpg)
Is er een goed Nederlands woord voor ‘yearning’? Een smachtend verlangen, niet seksueel, eerder melancholisch? Een stekend gemis? De liedjes van Holly Humberstone staan er bol van. Wellicht dat de 23-jarige Engelse zangeres daarom vanuit het niets zo’n streamingsucces werd tijdens de coronapandemie, toen er nogal wat te smachten viel. Ze werd tweede op de invloedrijke BBC Sound of 2021-lijst, en won een Brit Award voor Rising Star. Nu staat ze in een uitverkochte Melkweg in Amsterdam, drie weken voor de release van haar debuutalbum Paint My Bedroom Black.
Humberstone heeft sinds haar doorbraak de tijd genomen om haar geluid te onderzoeken met een serie singles en ep’s waarop ze subtiel verschillende kanten van zichzelf laat zien. Soms melancholische elektronische pop à la Lorde, dan meer Indiepop met een jarentachtigsausje zoals The 1975, en af en toe een folky liedje met een zweem Phoebe Bridgers.
Verhalen vol verlangen
Wat haar liedjes gemeen hebben, zijn de verhalende teksten. Die komen hier in de Melkweg goed tot hun recht. Met vederlichte stem neemt Holly ons mee naar scènes in een hotelkamer, op de achterbank van een auto, of in de straten van Londen, waar ze zich midden in de menigte juist nog eenzamer voelt: „Started feeling like I could see you in the rush hour crowd. When I catch you in a stranger on the underground.” Haar twee bandleden, de een op drums en de ander op gitaar, bas en toetsen, houden zich op de achtergrond. Holly zelf speelt gitaar en piano. Deze ambachtelijke poprockbandsetting, met minder nadruk op de productionele details waarmee ze haar opnames inkleurt, maakt van die verhalen vol verlangen juist het middelpunt.
Waar haar liedjes overlopen van gevoel, houdt Humberstone het zelf luchtig. Haar podiumprésence is weinig theatraal; ze lijkt zelfs een tikje verlegen als ze vraagt of het oké is als ze nog een paar liedjes speelt (tuurlijk!). Haar setlist bestaat voornamelijk uit de „oldies”, zoals ze zelf zegt, plus een paar liedjes van haar aanstaande album.
Na de initiële hype komt nu het moment waarop de zangeres het moet gaan verzilveren: staat op Paint My Bedroom Black de grote mainstreamhit die van haar een popster maakt? Wordt ze een favoriet onder muziekliefhebbers en -critici? Of zet ze haar zoektocht naar haar muzikale identiteit nog even voort? Humberstone vertelt op het podium dat ze in februari al terugkomt naar Amsterdam voor een nog onaangekondigd concert („Hope to see you guys then, and if not, lots of love anyway!”). Tegen die tijd zal haar wereld er misschien wel heel anders uitzien. Haar show in Melkweg voelt als een verwachtingsvolle proloog die doet verlangen naar meer.
