Twee stoelen en twaalf snaren, dat is alles wat de broers Gutiérrez nodig hebben om de uitverkochte grote zaal van TivoliVredenburg, Utrecht, in vervoering te brengen. Hermanos Gutiérrez speelt instrumentale muziek, afwisselend op hun drie gitaren en op (nauwelijks hoorbare) bongo’s terwijl broer Estevan via een loopstation zijn gitaarpartijen laat herhalen. Voorovergebogen op de stoelen is alle aandacht gericht op hun instrument, het gezicht van Estevan verborgen door de rand van een Zuid-Amerikaanse cowboyhoed.
De Ecuadoriaans-Zwitserse Hermanos (‘broers’) Gutiérrez groeiden het afgelopen jaar uit tot publieksfavoriet. Door een optreden op Best Kept Secret-festival vorig jaar en enkele cluboptredens, staan ze nu twee avonden in TivoliVredenburg. De populariteit is wellicht te danken aan hun consequente stijl. Die is sober en instrumentaal, zonder de popstructuur van refrein en couplet; hun nummers zijn geen liedjes, maar uitgewerkte ‘flarden’ die plotseling stoppen.
Hun ontstaansgeschiedenis werd zaterdag verteld. Het duo zat rond 2015 samen thuis gitaar te spelen, toen huisgenoot Matteo vroeg welke muziek ze draaiden. Toen hij hoorde dat zij het waren, moedigde hij ze aan te gaan optreden en albums opnemen. Matteo, die aanwezig is, krijgt applaus.
Opgegroeid tussen de Zwitserse bergen, zijn Estevan en de acht jaar oudere Alejandro in de ban van de woestijn, zeggen ze: uitgestrekte vlakten waar de hitte voor optische trillingen en vibraties zorgt.
Hun muziek ontwikkelde zich, via een fascinatie voor surf-songwriter Jack Johnson, uiteindelijk tot sfeervolle droommuziek, gebaseerd op een mengeling van stijlen. De zindering van de woestijn wordt opgeroepen door het met tremolo en andere effecten gekleurde gitaarspel van Alejandro, een verwijzing naar zijn voorbeeld Ennio Morricone. Alejandro’s partijen vervlechten zich met het getokkelde spel van Estevan dat de melancholische sfeer van Argentijnse folkmuziek, de Milonga, oproept. Het geheel zweemt naar cowboys en feestjes in kleine pueblos.
Dankzij de samenwerking met Black Keys-voorman Dan Auerbach, als producer, werd hun vijfde album El Bueno Y El Malo (2022) een internationaal succes. Dat Auerbach inmiddels een derde broer is, blijkt uit het gezamenlijke ‘Tres Hermanos’, dat zaterdag ook gespeeld wordt.
Bijna ieder nummer wordt begeleid door een ritmetrack: steeds één klap, als een ranchero die een zweep laat knallen. Het ritme benadrukt de loomheid van de sfeer, maar de klank is in elk lied hetzelfde.
Hoe sfeervol nummers als ‘Thunderbird’, ‘Esperanza’ en het nieuwe ‘Sonido Cósmico’ ook zijn, er is weinig afwisseling in ritme of stemming.
Zo ontstond een opvallende tegenstelling, tussen de wegdroommuziek en een uitzinnig juichend publiek.
