Gallowstreet maakt met blazers een schildering van het Nederlands landschap

„Dit is onze meest volwassen show tot nu toe. By far!’’ Baritonsaxofonist Dirk Zandvliet kijkt verwonderd de Amsterdamse kerk De Duif in. Het is ook gek, want kijk ze daar nou staan: acht mannen keurig op een rijtje in hun nette kloffie voor het altaar. En kijk ze daar nou zitten: hun publiek. Zítten. Dat was elf jaar lang volstrekt onmogelijk bij concerten van brassband Gallowstreet.

Op de vierde plaat van de blazers klinkt een ander geluid. Weg is de stad, weg is de punk, weg is de pompende, stuwende groove die voor moshpits zorgde en festivaltenten deed kolken. Dat zou slecht nieuws kunnen zijn, maar dat is het niet, want met Laaglands presenteert Gallowstreet een prachtige, ruimtelijke schildering van het Nederlands landschap. Tijdens de pandemie namen ze de negen stukken met titels als ‘IJzeren Rijn’ en ‘Ommezwaai’ op in de buitenlucht. De vogels zijn te horen op de plaat en ook live voert de muziek langs rivierbeddingen en polders.

Zo waait de wind door de kerk tijdens ‘Morgenstond’, een nummer dat ze op een vroege ochtend in maart opnamen langs de IJssel. Nu staat het achttal in zeemansblauwe hemden opgesteld in twee rijen. Rechts de saxofonisten en trompettisten, links de tuba en twee trombones, in het midden de drummer. Blauwe saudade klinkt in ‘Pour Jeanne’ dat tot stand kwam in natuurgebied de Meinweg. De compositie, die iets van de Limburgse harmonie verraadt, is een ode aan de moeder van trombonist Jeroen Verberne, maar hij draagt het op deze internationale vrouwendag op aan alle moeders.

Lees ook het interview met brassband Gallowstreet: ‘In een revolutie gaat de brassband voorop’

Ritmisch huwelijk

Sowieso lijkt familie een thema, misschien hoort dat bij het volwassen geluid. Ze spelen ‘Nuevo Ano’ van theatergezelschap Dogtroep, waarvan de ouders van Dirk Zandvliet kernleden waren. Het biedt ruimte om eens te soleren, de nadruk ligt tot dan toe meer op compositie en harmonie dan we gewend zijn van Gallowstreet.

De strakke opstelling wordt alweer doorbroken wanneer Verberne tijdens ‘Springtij’ onder groenblauw zeelicht op zijn schelpencollectie blaast. Gaandeweg de avond kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Steeds vaker klinken daar toch de korte ademstoten op tuba en baritonsax die met de drums een ritmisch huwelijk aangaan. Terug keert even de straat, terug keert de groove en al snel staan ze daar toch weer vooraan op het podium hard en ritmisch te blazen, opzwepend uitgelicht door de stroboscoop.

Laaglands is een gelaagde ode aan weide, heide, bos en rivier. Het is mooi om Gallowstreet te zien groeien. Gelukkig toont het achttal ook dat dit ‘volwassen’ project waarschijnlijk slechts een tijdelijke onderbreking van de puberteit is. Er zijn immers nog genoeg tenten die omver geblazen moeten worden.

Bekijk een overzicht van onze recensies over pop, jazz en world