In de nagelstudio praten ze liever niet te veel de oorlog

In een pijpenla aan een onopvallende straat in Amsterdam-Noord klinkt Sky Radio. Een vrouw vijlt de blote voeten van een klant, iets verderop concentreert een ander zich op de nagels van een student. De pedicure is Russisch, de nagelstyliste, Katya, is Oekraïens. De verwarming staat hoog.

De vrouwen lijken een beetje op elkaar: geverfd blond haar, perfecte nagels, rode lippenstift. Ze delen deze ruimte en kunnen het goed met elkaar vinden, vertellen ze. Ze spreken Russisch, en ook wel Engels.

Drie andere Oekraïense vrouwen en twee andere Russische die hier werken, praten over van alles, vertelt Katya. Over hun kinderen, Nederland, het leven van een zzp’er in een vreemd land. Ze huren hier een tafel waar ze klanten ontvangen. 25 euro voor een manicure, 45 euro voor een Russische pedicure. Soms zitten ze allemaal tegelijk te vijlen, te lakken en te knippen. Maar over de oorlog in Oekraïne praten ze niet. „Het is moeilijk voor de Russische vrouwen”, legt Katya uit. „Die willen hun president niet verdedigen en willen ook niet in de krant. Zij voelen zich niet één met hun president.”

Lees ook: Oekraïense vluchtelingen komen bovenop een overbelast systeem

De Russische collega die vandaag werkt, wil niet praten met journalisten. Ze vertrouwt de media niet. Ze is heel goed met haar Oekraïnse collega’s, zegt ze. Maar over de inval in hun land zwijgt ze.

Blauwe kaars

De Oekraïense Katya en Ludmilla vertellen wel. Dinsdag moesten ze allebei huilen toen een vaste klant binnenkwam met een blauwe kaars en een bos gele bloemen – de kleuren van hun vlag. Zij zijn trots op hun president, Volodymyr Zalensky. „Wij Oekraïners zijn patriottisch”, zegt Katya. „Dat komt omdat we zo lang naast zo’n grote buurman leven.”

Katya (53) moet nu elke dag huilen. De nagels die ze verzorgt en haar vriendinnen op het werk geven enige afleiding, maar eigenlijk maakt ze zich continu zorgen. Ze toont een foto die haar zoon woensdagochtend stuurde. Hij is dertig, studeerde rechten, en heeft zich aangesloten bij het leger. „Kijk mama, de zon schijnt over Oekraïne”, schrijft hij naast een foto waarop zijn ronde gezicht lacht. Er staan tranen in haar ogen.

„Poetin is een oorlog begonnen in het land waar ik mijn eerste stappen zette, vrienden maakte, naar school ging en Pasen vierde met mijn grootouders”, staat er. Weer tranen.

Katya woont sinds een jaar in Nederland, in een Noord-Hollands dorp, bij haar Egyptische echtgenoot die ze leerde kennen via internet. Kharkiv, de stad waar ze is geboren, is deze week zwaar gebombadeerd. Het doet pijn, ze legt haar hand op haar hart.

Gevlucht naar Moldavië

Ludmilla woont sinds twee jaar in Diemen. Ze komt even spullen halen in de studio om naar een nagelklant thuis te gaan. Snel, snel, want haar man wacht buiten in de auto en als ze niet opschiet wordt hij boos. Haar dochter, moeder en zus zijn gisteren met de taxi naar Moldavië gegaan, vertelt ze. Haar dochter is zestien. Het laatste stuk over de grens hebben ze gelopen. Haar vader is in het huis in hun dorp gebleven om erop te passen. Er wordt hevig gevochten.

Katya en Ludmilla onderstrepen dat ze vóór alle mensen zijn, ook voor Russen. „Wij willen geen oorlog. Wij zijn vrienden met iedereen. Zeker met onze Russische collega’s.”

Lees hier over de laatste ontwikkelingen in Oekraïne