N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Luister naar
04:23
Recensie Muziek
Fred Again Tijdens de eerste van twee uitverkochte avonden in de Amsterdamse Ziggo Dome was dj en producer Fred Again.. net zo open en persoonlijk als in zijn muziek. Het concept is soms mierzoet, maar voelt toch authentiek.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data105317558-4909a0.jpg)
Het staande publiek in de tot de nok toe gevulde Amsterdamse Ziggo Dome splijt in twee helften. Zoals Mozes ooit zijn volk door Rode Zee gidste, zo beweegt Fred Gibson – begeleid door twee beveiligers – door het publiek naar het midden van de zaal. Gibson, beter bekend als de populaire dj, producer en songwriter Fred Again.. maakt dwars door het publiek zijn weg naar het eilandje van de technici.
Daar aangekomen klimt hij op een verhoging en doet daar wat hij het beste doet: tussen uitzinnige, jonge mensen zijn beatmachine aan gort tikken. In de mist van rookmachines knalt hij live jungle tracks op 145 (!) beats per minute en keiharde jersey clubbeats uit zijn vingers. Gibsons passie voor zijn muziek en de collectieve euforie door de hele zaal heen gonst, doet bijna religieus aan.
Die gedeelde euforie komt ook omdat Fred Again.. de verpersoonlijking is van het weer van beperkingen bevrijde leven van jongeren post-corona. Hij werd groot tijdens de lockdowns met noodkreet-hits als ‘Marea (we’ve lost dancing)’. Zijn gehele solo-repertoire bestaat uit muzikale dagboeken (‘Actual Life’ gedoopt) vol geluidsfragmenten, voicememo’s en snippets die hij onderweg opnam op festivals, in metro’s en op achterbanken van taxi’s. Gibsons muziek is gelukzalig zoet, vol halleluja-momenten en vaak met een vleugje esthetische somberte – om het levensverhaal rond te maken.
Zo hyperpersoonlijk als hij in zijn muziek is, zo komt Gibson aan het begin van de avond ook het podium op: vanuit de coulissen, de telefoon in de hand op selfiestand. Zijn selfievideo wordt continu live getoond op het enorme scherm, zijn telefoon staat op de rand van zijn piano. Net zoals thuis. Nadat hij zich ermee heeft geïnstalleerd, verschijnen er homevideo’s uit Gibsons privéleven op het scherm (rechtop, in portretstand gefilmd, alsof het stories op sociale media zijn) en allerlei teksten over verbinding en dankbaarheid. Als hij breed lachend weer in beeld verschijnt en de piano bespeelt, schreeuwt het publiek de stembanden stuk. Dat geluid gebruikt hij even later om live een beat mee te produceren.
Bewegende balkons
Gibson is zichtbaar bezeten van muziek: open mond, bezweet voorhoofd, onderkaak begraven in zijn hals, en wijsvingers die over de drummachines en toetsen heen razen. De bas van compagnon Tony Friend aan de andere kant van het podium rolt door de zaal. „Amsterdam, you guys are fucking lit!” Bij zijn grote hit ‘Delilah (pull me out of this)’ bewegen de balkons van de Ziggo Dome (17.000 plaatsen) hevig op en neer.
Tegen het eind, wanneer Gibson van uitputting naar adem hapt, vertelt hij over zijn eerste keer op het Glastonbury festival, over zijn zusje en over zijn jonge nichtje dat op die dag geboren werd. Op de achtergrond spelen mierzoete video’s van zijn familie en dansende vrienden bij festivaltentjes. Als hij zijn hit ‘adore u’ inzet, voelt het eigenlijk allemaal te gelikt. Toch werk het. Het voelt namelijk oprecht en eerlijk, waardoor je het soms suikerzoete sentiment toch accepteert.
Zulke euforische en persoolijke housemuziek is eigenlijk alleen in het huidige tijdperk van sociale media denkbaar. Het is de muzikale vertaling van een droom waarin iedereen zo open en eerlijk is als Fred Again… En dat werkt bijzonder aanstekelijk.
