N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2023/09/data105285018-95fc4c.jpg)
Ooit was Omara Moctar jong en vreselijk verliefd. Hij verklaarde het meisje de liefde, maar zoals dat soms gaat, negeerde ze de verlegen jongen en bleef hij achter met een gat in zijn hart. Wat doen verlegen jongens dan? Die gaan gedichten schrijven. Of liedjes. En daarna verdwijnen zulke teksten in een kist of een la. Pas nu durft Moctar (43), die onder zijn podiumnaam Bombino nauwelijks minder verlegen is, ‘Ayo Nigla’ op een album te zetten. Het is een liefdesliedje zoals je dat vaker hoort, maar dan in Tamashek, de taal van de Touareg, en dus zoals je het vrijwel nooit hoort.
Op Sahel is Bombino rustiger geworden. De productie van het album, opgenomen in Casablanca, is in handen van David Wrench (Frank Ocean, Caribou, David Byrne). Het opent nog altijd stevig met het psychedelische desert rockgeluid waarmee Bombino de afgelopen jaren internationale podia veroverde en uitgroeide tot een volksheld van de Touareg. Maar dan volgen steeds meer liedjes die eerder doen denken aan de folkblues van Mississippi John Hurt, dan aan Jimi Hendrix, met wie hij voorheen wel eens vergeleken werd.
Achter de hobbelende, eindeloze woestijnbeat van Bombino ging altijd al een uitzonderlijke zwaarte schuil. Die hang naar somberte is nu omgezet in een kalmte die beter in balans lijkt met Bombino’s vaste thema: het nomadenleven van Noord-Afrika. Het is daarmee een toegankelijker album geworden voor wie nog niet bekend is met de Touaregrock. En jazeker, op nummers als ‘Aitma’ en ‘Darfuq’ strooit Bombino als vanouds met uitgesponnen eigenzinnige gitaarsolo’s die de verlegen jongen toch weer even aan het zicht onttrekken. Maar wie daarna zijn zachte stem hoort, weet wel beter.
