Existentiële angst vermengd met hogere ironie

Het is eigenlijk te mooi om waar te zijn. Hedendaagse sociale schrikwoorden als ‘ghosten’ (digitaal dood verklaren) en ‘gaslighten’ (naar de film met Ingrid Bergman die door haar echtgenoot wordt wijsgemaakt dat ze dingen ziet die er niet zijn) zijn uit het horrorgenre afkomstig. In slashersatire Bodies Bodies Bodies van Halina Reijn wordt de angst om ‘gecancelled’ te worden zo letterlijk genomen dat sociale media een nieuw soort moordende klopgeest worden in de plot.

Sophie en haar nieuwe vriendinnetje Bree zijn op weg naar een weekendje met haar ouwe kliek. Verveelde welgestelde twintigers die zich in een sjiek landhuis buiten New York hebben verschanst met zakladingen drugs en zaklantaarns in afwachting van een zware storm. Kunnen hun kwetsbare leventjes een orkaan doorstaan? Of is hun echte angst dat ze zonder hun smartphone niet kunnen overleven?

Bodies Bodies Bodies is het Engelstalige regiedebuut van actrice Reijn, die zich na haar eerste film Instinct steeds meer op schrijven, produceren en regisseren is gaan toeleggen. De titel verwijst naar een spel (vergelijkbaar met het Nederlandse ‘Weerwolven’) waarbij de spelers de ‘moordenaar’ in hun midden moeten ontmaskeren. Slecht idee voor wie zich in een horrorfilm bevindt. Dus voor je het weet liggen de lijken verspreid in het donkere huis. Want natuurlijk valt het licht uit. En de wifi. En heeft de vader van Sophies beste vriend David ergens een zwaard hangen.

Reijn geeft een vrijgevochten kijk op het scenario van Sarah DeLappe naar een kort verhaal van Kristen Roupenian. Die laatste auteur is hip en hot op het moment doordat ze op het hoogtepunt van #MeToo viral ging met het korte verhaal ‘Cat Person’ over een grensoverschrijdende relatie tussen een jonge studente en een oudere man. Productiemaatschappij A24, die Reijn voor de regie vroeg, zit ook achter slimme genrefilms en series als Midsommar en Euphoria. Bodies Bodies Bodies past perfect in dat rijtje, en is er een parodie op. Existentiële angsten vermengd met hogere ironie. Voor wie nog een klassieker in de mix wil gooien: sluit een groepje mensen op in een huis en je hebt al snel een variatie op Agatha Christies And Then There Were None. Maar is er wel een dader in deze whodunnit?