‘Three Thousand Years of Longing’: hysterische ode aan de vertelkunst

‘Ik val ten prooi aan mijn eigen fantasie”, zegt literatuurwetenschapper Alithea Binnie als ze oog in oog staat met een djinn. Het kan niet waar zijn, toch vindt ze het niet zo gek dat ze niet met hem in gesprek gaat. Het komt niet elke dag voor dat ze inside informatie kan krijgen van een van de fantasiefiguren die ze beroepshalve bestudeert. Het blijkt stof voor de ultieme romance, waarbij het spel van aantrekken en afstoten is vervangen door een krachtmeting tussen mythologie en wetenschap. En dan zijn er nog die drie wensen, waarvan Binnie maar al te goed weet tot wat voor complicaties die in de wereldliteratuur hebben geleid.

George Miller, de regisseur die met Mad Max: Fury Road zijn eigen hyperbolische klimaatdystopie nieuw leven inblies, komt met een fantasyfilm die zo knotsgek is dat hij regelmatig onder zijn eigen gewicht bezwijkt. Dat mag de pret niet drukken. Miller baseerde zich op een kort verhaal van schrijver A.S. Byatt uit 1994 – maar was minder geïnteresseerd in de feministische invalshoek van het bronverhaal, dan in een duizend-en-één-nacht-achtige parade van literaire en filmische verwijzingen. Hij kreeg Tilda Swinton en Idris Elba zo gek om te tekenen voor de hoofdrollen. Ze spelen tegen de klippen op omgeven door visual effects die eruitzien alsof cultanimator Ray Harryhausen, die halverwege de vorige eeuw furore maakte met inventief in elkaar geknutselde Sinbad-verfilmingen, voor het eerst moderne technologie ontdekt.