Micro-agressie

Voor Hard Gras schreef ik in 2006 een nummer vol over de voetbalclub Vitesse, wat later als boek onder de titel Je hebt het niet van mij verscheen. Later wilde Joris Luyendijk een boek met dezelfde titel uitbrengen. Hij had een aantal maanden op het Binnenhof doorgebracht om de relatie tussen journalistiek en politiek te bestuderen, en alleen deze titel dekte de lading.

Tussen meesterwerk en succes stond ik.

Nadat ik niet meteen enthousiast op die mededeling reageerde, mailde zijn toenmalig uitgever namens hem dat je ‘een staande uitdrukking’ juridisch niet kon claimen, bovendien bestond er ook nog een kans dat mijn boek er een nieuwe boost van zou krijgen: ‘Mensen die Joris willen bestellen, bestellen per ongeluk jou…’

Uitgevershumor, maar de verhoudingen werden me opeens duidelijk, vergeleken met Joris Luyendijk was ik niets. Hij zat boven op de berg, het zou nog een hele kluif worden om die top via kronkelige weggetjes en drooggevallen beekjes te benaderen.

Kleinzielig om deze arrogantie, als het dat al is, zo op te blazen om er een punt tegen hem mee te willen scoren. Bijna net zo klein als de micro-agressie die Joris Luyendijk bij The Guardian in Londen overkwam gelijk te stellen aan de buitensluiting van alle groepen die niet net als hij zijn geprivilegieerd met ‘zeven vinkjes’.

Man op de berg heeft het licht gezien, schrijft er een boek over en schrijdt vervolgens langzaam naar beneden om het aan de wereld te geven.

Ik geloof zijn kwetsbaarheid niet, ik zie vooral de marketing, het verdienmodel. Ik wil me best laten beleren, maar niet door iemand die in alles uitstraalt dat hij zichzelf verheven voelt. Zijn plotselinge zelfreflectie en nederigheid schuren. Op Twitter schreef hij zaterdag, de dag waarop het media-offensief voor zijn boek begon, dat hij het jammer vond dat zijn essay in NRC en het interview met hem in Volkskrant Magazine online niet los te verkrijgen waren. Jammer dat de mensen verplicht waren om al het andere nieuws erbij te nemen om hem te mogen lezen. Om daarna bij het eerste briesje tegenwind, de applausmeter van de doelgroep haperde even, te vertrekken van Twitter. Degenen die zijn visie willen horen moeten zijn boek maar kopen of zich melden in de zalen waar hij zijn lezingen geeft, die hij standaard opent met een citaat van een PVV-stemmer die zegt dat ze haar informatie haalt van Facebook. Mogen we niet meer om lachen van Joris met zijn zeven privileges. Hij heeft voor ons ook de onderbuik bestudeerd. We mogen de scheten slechts constateren en dan zegt hij wel hoe ze ruiken.