Ermee bezig

Wopke Hoekstra herinnert me soms aan mijn eerste weken op de universiteit. Om de een of andere reden vlotte de studie maar niet, hoewel ik toch elke dag, van negen tot vijf, in de Letterenbibliotheek zat. Ik snapte niet waar het misging.

Die hele periode kwam weer terug toen Hoekstra donderdag door de Kamer werd doorgezaagd over de haperende sancties tegen Rusland. Na een aantal pijnlijke momenten waaruit bleek dat hij geen idee had hoe die sancties eigenlijk werden uitgevoerd, riep hij dat hij heus niet de enige verantwoordelijke was, dat ook de ministeries van bijvoorbeeld Financiën en Bijzondere Zaken betrokken waren. Het zal wel aan mij hebben gelegen, maar het klonk toch een beetje alsof hij de schuld op anderen probeerde af te schuiven. Als zoethouder zei Hoekstra dat hij na het weekend een nationaal coördinator zou aanstellen om de boel op orde te brengen.

Even kwamen de Toeslagenverhoren me voor de geest, waar Pieter Omtzigt zei dat je in Nederland als ambtenaar of politicus een probleem hebt verholpen wanneer je hebt kunnen uitleggen dat je zelf niet verantwoordelijk bent voor de oplossing ervan. Het probleem is er natuurlijk dan nog steeds, maar het is dan tenminste niet meer joúw probleem. Het hoort bij een politieke cultuur waarin zaken worden doorgeschoven in plaats van aangepakt. Eentje waarin je, als je geen idee meer hebt van wat er speelt, gewoon een nationaal coördinator uit je mouw schudt die de boel dan maar moet gaan oplossen.

Terwijl het debat vorderde, kwamen mijn eerste weken aan de universiteit weer terug. Ik zie me nog zitten in die bibliotheek. Omringd door boeken, aantekeningen en markeerstiften staarde ik verzaligd voor me uit. „Eindelijk studeer ik”, dacht ik trots, terwijl er geen syllabus werd opengeslagen en ik in plaats van kennis vooral cafeïne tot me nam. Ik was meer tijd kwijt aan dagdromen en pauzes dan aan leren. Na een onvoldoende klopte ik aan bij de studieadviseur.

„Ik snap er niets van”, brieste ik. „Ik zit nota bene dagelijks in de bieb!”

„Wat natuurlijk niet meteen wil zeggen dat je iets opsteekt”, zei de adviseur kalm.

Kijk. Daarna hield ik op met te doen alsof en ging ik daadwerkelijk studeren. Nooit meer een onvoldoende. Voor resultaten was gewoon meer nodig dan met de juiste papieren op de juiste plek te zitten. Wie weet dringt dat ooit nog eens tot minister Hoekstra door.