Hij is ervan overtuigd dat zijn ziekte de familie dichter bij elkaar gebracht heeft. “Vooral door die manier van praten en pijn te delen en van geïnteresseerd te zijn in elkaar. Er zijn zoveel onduidelijke pijnen verbonden aan de situatie waarin ik zit omdat ze door iedereen anders ervaren wordt en je moet ook wel in de maatschappij blijven doordraaien. We praten vaak over het negatieve, maar ook over het positieve. We zijn allemaal empathische en liefdevolle mensen, wij delen ook heel snel.”
“Ik zeg hen ook dat ik niet kan weten hoe verschrikkelijk het moet zijn voor hen. Dan praten we, stellen we wat vragen, met wat (zwarte) humor ertussen.” Tijdens zijn behandeling stond de familie ook met een camper op de parking van het ziekenhuis. “Dat was super, ik kon naar buiten, sigaretjes roken, gezelschapsspelletjes spelen, even in een andere omgeving zijn, dat deed me heel veel.”
