Energiek én ontwapenend: Rosalía zingt met onvermoeibare passie in Afas Live

Huilen. De tranen lopen over Rosalía’s wangen tijdens ‘De Plata’, een ouder nummer waarvoor ze net een zwarte jurk omgegespt kreeg met een sleep van zeker tien meter, die het hele podium bedekt. Waar de tranen vandaan kwamen weten we niet – misschien is er voor haar een speciale betekenis achter het intense liedje, of is het de afmattende tour, misschien betoverde ze per ongeluk zichzelf een beetje mee. Ze was in elk geval niet de enige die geraakt werd, zaterdagavond in de Afas Live in Amsterdam.

De Catalaanse zangeres die zich op haar albums al als een kameleon tussen genres en stijlen beweegt, schakelde live al net zo makkelijk tussen verschillende gevoelstemperaturen. In een vrij kaal decor – een witte achtergrond met een troepje dansers en twee grote schermen – was ze vrij als een vogel. Zeer verleidelijk soms, krioelend op de vloer, billen in de lucht, opwindende blik in de om haar heen zoemende camera’s. Dan weer ongenaakbaar stoer en sterk, zittend op een door haar dansers met hun lichamen gevormde motor. En ook zeer ontwapenend hoe ze haar publiek aansprak, en hoe spontaan ze omging met een plotse huwelijksaanzoek van een Haagse fan aan zijn vriendin (ze zei ja). En je zag hoe ze soms even leek te beseffen: het is gelukt. De missie van het meisje dat op haar achtste al familieleden aan het huilen bracht met haar stem, weggehoond werd op nationale televisie en keihard werkte om tegen de stroom in te zijn waar ze nu is, een mondiale superster. En dus, misschien wel daarom, soms ook breekbaar als een net geplukte klaproos.

Lees ook: Rosalía mengt stijlen en genres als een muziekalchemist. Wie is zij?

Ongebreidelde energie

Haar stralende persoonlijkheid op het podium maakte het wat onevenwichtige zaalgeluid, waarin haar zang soms verdronk, grotendeels goed. De sound had wellicht ook wat diepte van live muzikanten kunnen gebruiken. De gebalanceerde setlist die volop leunde op de ongebreidelde energie van laatste plaat Motomami hielp wel, net als het publiek: waarschijnlijk zijn er in Nederland niet meer zoveel Spanjaarden bij elkaar geweest sinds 1588. Al voor het concert begon zong driekwart de in de zaal gedraaide Aventura-klassieker ‘Obsesion’ mee, en kon de sfeer niet meer stuk. Tijdens het concert kwam het publiek regelmatig boven de zangeres uit, bij nummers als de explosieve opener ‘Saoko’, ‘Malamente’, ‘La Fama’ en het smachtende ‘Hentai’, met Rosalía alleen achter de piano. Prachtig ook hoe het reageerde op de slim aan elkaar geknoopte nummers ‘De Aquí no Sales’ (uit 2018) en het mooie, nieuwere ‘Bulerías’. Zelfs het gesproken ‘Abcdefg’ – een album-tussendoortje waarin ze een abc opnoemt van voor haar belangrijke zaken – werd live mede dankzij die beleving in de zaal een geweldig moment.

Twee uur later is het vrij ongelooflijk wat Rosalía doet: ondanks de intense show die ze net gaf, zingt ze het delicate ‘Sakura’, waarin ze de vluchtigheid van het succes van een popster vergelijkt met kortstondig bloeiende kersenbloesem, diep uit haar tenen. „Een popster ben je niet voor altijd / Je kunt niet blijven schijnen als een ster”, zingt ze met onwaarschijnlijke, onvermoeibare passie. Ze heeft misschien gelijk, maar die boodschap gaat verloren aan de betoverde zaal.

Bekijk een overzicht van onze recensies over pop, jazz en world