N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Luister naar
02:31
Recensie Muziek
Bijna een halve eeuw behoorde het Emerson String Quartet tot de wereldtop. Met een laatste album neemt het legendarische kwartet nu afscheid, bijgestaan door supersopraan Barbara Hannigan. Het programma komt uit de volatiele wereld van de vroege twintigste eeuw.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data105899490-e86c38.jpg)
Zondag 22 oktober beklimt het Emerson String Quartet voor het laatst het podium. Na 47 jaar stopt het legendarische ensemble ermee. De slotconcerten in het Lincoln Center in New York zijn uitverkocht, maar wie de Emersons nog eens wil horen, kan terecht bij het afscheidsalbum Infinite voyage.
In april 1983 was het kwartet voor het eerst in Nederland voor een concert in de Kleine Zaal van het Concertgebouw. Deze krant had wat bedenkingen (een beetje té dynamisch), maar was overwegend enthousiast: „Op het gebied van de klankcultuur zijn de prestaties van deze vier uitstekende instrumentalisten even imposant als hun perfectie in het samenspel.”
Na een paar vroege personele wisselingen speelt het kwartet sinds de late jaren 70 in nagenoeg dezelfde bezetting, alleen nam cellist Paul Watkins in 2013 de plaats in van David Finckel. De intonatie laat een enkele keer te wensen over, maar het samenspel is op Infinite voyage nog altijd indrukwekkend en dynamisch. In het zicht van de haven weet het viertal bovendien een sensatie van weemoedige vitaliteit te wekken, met vooral schitterend intieme pianissimo’s.
Het programma past daar ook goed bij, met muziek uit de volatiele wereld van begin vorige eeuw. Naast Alban Bergs druistige Strijkkwartet, op. 3 zijn er drie werken waarin supersopraan Barbara Hannigan het kwartet bijstaat: Hindemiths Melancholie, op. 13 (een tip die Hannigan ooit kreeg van Reinbert de Leeuw), het prachtige onbekende Chanson perpétuelle van Chausson (met pianist Bertrand Chamayou) en vooral Schönbergs machtige, bezeten, deels vocale Tweede strijkkwartet.
